هوش مصنوعی: شمع حیا با تمام وجود در حال عرق ریختن است، اما با توجه به حالتی از آرامش و سکوت، انگار که هیچ آتش و شعله‌ای درونش نیست؛ مانند سنگی که هیچ نشانی از حرارت ندارد و در عین حال به شدت درونش می‌سوزد.

هوش مصنوعی: مانند آن اشکی که در آغوش مژگان‌ها خشک می‌شود، عاشقانه در حصار عشق تو، دلی شکسته و پنهان دارم.

هوش مصنوعی: از مشکلات و چالش‌های زندگی فرار کردم و در پرتو سایهٔ تیغ تو، با احساس آرامش و خوشحالی به زیر بال تو پناه بردم و سرم را پنهان کردم.

هوش مصنوعی: در این ویرانه، ضعف حالم باعث شد که رنگ و زیبایی از من دور شود. اما در همین حال، نشانه‌ای از گنج پنهانی که در درون دارم، باقی مانده است.

هوش مصنوعی: چه امکان دارد که ترس و وحشت من از دل خارج شود؟ من در درون خود رشته‌ای دارم که مانند موج در دریا پنهان است و باعث حیرتم می‌شود.

هوش مصنوعی: موهای من به قدری زیبا و جذاب هستند که از شرم صدای دلنواز من به گوش می‌رسد. این صدا در تاریکی نگاه پنهان شده است.

هوش مصنوعی: من در یک مکان شگفت‌انگیز زندگی می‌کنم که مانند آینه‌ای در دیوارش، اسمی پنهان وجود دارد. اینجا جایی است که مردم گرد هم می‌آیند و به تماشا می‌پردازند.

هوش مصنوعی: نیازی نیست که درباره دل‌مشغولی‌های کسی که در باغ چمن مجروح عشق است، بخواهی توضیح بدهی. چون عشق مانند عطری در برگ گل است که تیغی پنهان در زیر آن نهفته است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از حال هیچ‌کس خبر ندارد و هر فردی در دل خود، داستان‌ها و رازهایی مخفی دارد که در روابط میان‌فردی پنهان است.

هوش مصنوعی: من از ترس تمام وجودم پر شده، اما به خاطر حرمت روحی که دارم، مانند رد پایی که بر زمین می‌ماند، ظاهرم را با رنگی زینت می‌بخشم و سفر نامحسوس و پنهانی را آغاز می‌کنم.

هوش مصنوعی: من به خاطر جمع بودن خودم نمی‌توانم صحبت کنم، زیرا در درونم مانند یک غنچه، بال و پر پنهانی دارم.