هوش مصنوعی: چشمانم به زیبایی‌ها باز نشد و نتوانستم از دنیای فریب این عالم لذت ببرم. اگرچه نگاه وارد کننده‌ای داشت؛ اما نتوانست موجی از روشنی در دل من ایجاد کند.

هوش مصنوعی: نمی‌توانیم در میمی را که به خاطر تو فراهم آمده، بسازیم؛ مگر اینکه با وجود تو روشنایی ایجاد کنیم. چگونه می‌توانیم طاقت بیاوریم که مانند آیینه، همیشه منتظر بمانیم، در حالی که چشمان‌مان پر از شگفتی و حیرت است؟

هوش مصنوعی: عقل و خرد مانند دامی است که احساسات و آرزوها را شکار می‌کند. به‌جز آرزوها و خیال‌های دور، در چشمان مجنون چیزی دیده نمی‌شود. در این بیابان نه تنها آهو وجود ندارد، بلکه فقط غبار خیال لیلی است که در ذهن او نقش بسته است.

هوش مصنوعی: عدم به حالتی از بی‌نشانی و بی‌نظمی اشاره دارد که رنگی شبیه به گلشن دارد. اینجا علت زیبایی را به هوای آن مکان مربوط می‌کند که مانند بال طاووس زیباست. هر چیزی که از آنجا دیدم، مثل گل‌های روی دامنش، نشانه‌ای از زیبایی و شکوه است که از عمق عدم به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی به یک فکر عمیق بپردازی، می‌توانی نوسانات دل را تحمل کنی و در این تفکر، زیبایی‌های زیادی را ببینی؛ مانند گل‌های باغ و نورهای درخشان که همگی نمایانگر زیبایی زندگی هستند.

هوش مصنوعی: به کشت بی‌ثمر و بی‌فایده‌ای مشغولم که نمی‌توان آن را جز با آرزوهای بادآورده پرورش داد. از لبانم به اندازه نانی، خنده و شادی می‌چشیدم.

هوش مصنوعی: به دست آوردن ظرفیتی که به معنى اوج شرافت، ادعای برتری یا نمایش قدرت نیست، همچون این است که ای مورچه‌ی بزرگ بالدار، جایی که جلوه‌های عظمت سلیمان قابل نمایش باشد، کجاست؟

هوش مصنوعی: تخیل مانند سوارکاری است که بر گردن سرنوشت خود فشار می‌آورد. وقتی او به دامن زمین می‌نگرد، می‌بیند که مثل ابر در حال اوج گرفتن است. اما این عرق و غبار، چه زمانی می‌خواهد به آرامش برسد و از میان برود؟

هوش مصنوعی: آدمی که عاشق زیبایی لب‌های معشوقش است، چگونه می‌تواند نسبت به نقاط قوت و نزدیکی او بی‌توجه باشد؟ در چنین حالتی، او با تمام وجود، به بوسه‌گاه آن لب‌ها نزدیک می‌شود و گریبان خود را از شوق و عشق در آن فضا می‌پوشاند.