هوش مصنوعی: پس از مرگ من، چه کسی می‌تواند جای پای من را در غبار بیابد؟ مثل موجی که با موج دیگر همراه است، روح من نیز در جریان است.

هوش مصنوعی: سکوت من گواهی است بر این که خواسته‌هایم را به دل نمی‌زنم. مثل شمعی که خاموش شده، داغی بر زبانم دارم و نمی‌توانم بگویم.

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر این است که خاک شدن و به دنیای مادی وارد شدن، باعث می‌شود که انسان به محبت و جمع کردن چیزهای ارزشمند بپردازد. شاعر آرزو دارد که نیرویی که او را از ساحل دور کرده، دوباره او را به سمت آن برنگرداند. در واقع، او می‌خواهد همچنان در فضای معنوی و عشق باقی بماند و از مادیات دور باشد.

هوش مصنوعی: سکوت کن تا زمانی که دل آرام بگیرد و بتواند به درستی بیان شود، زیرا در این حالت گوهر واقعی ظاهر می‌شود؛ اما اگر این رشته به خود بپیچد، اوضاع متفاوت خواهد بود.

هوش مصنوعی: هیچ چیز به جز احتیاط، آگاهی را دشوار می‌سازد؛ در زیر کوه، از سنگینی چشم‌های زیبا و خواب‌آور مانند خواب نگهبان، باید مراقب بود.

هوش مصنوعی: کسی که به سختی و مشقت پاسخ می‌دهد، در حقیقت با مشکلات کنار می‌آید و هرگز از خطر نمی‌هراسد. او در برابر چالش‌ها قوی و مقاوم است.

هوش مصنوعی: در میان آتش و دود، حتی خاکستر هم نشانه‌ای از خود به جا نمی‌گذارد و جهانی در پی چیزی بی‌نام و نشان به راه می‌افتد.

هوش مصنوعی: ما در بی‌خبری ناشی از زندگی دنیا نمی‌توانیم به راه حلی برسیم. هم‌اکنون فقط به فکر ساختن منزل و آرامش برای خود هستیم و در این میان تلاش‌هایمان بی‌وقفه ادامه دارد.

هوش مصنوعی: گرمایی در بستر دنیا وجود ندارد که آتش این کاروان‌ها پیش از کاروان خود نرود.

هوش مصنوعی: اگر از آینه‌ات جستجو کنی، در میان تمام نقش‌هایی که طوفان ایجاد می‌کند، جز حیرت چیزی نخواهی یافت.

هوش مصنوعی: من مانند دانه‌ای از اشک در فضای آموزگاری غرق در حیرت هستم و تا ابد درس کودکانه‌ام همچنان در ذهنم باقی می‌ماند و به فراموشی نمی‌رود.

هوش مصنوعی: آزاد بودن و رهایی از قید و بند، حتی در فقدان و نبودن، کار دشواری است. اگر محلی برای پرواز وجود داشته باشد، اما در عین حال یک قفس هم در آنجا باشد، آزادی به چالش کشیده می‌شود.

هوش مصنوعی: خانهٔ نیرنگ و فریب، جایی است پر از آرزوها و حسرت‌ها که فقط مال و دارایی‌های مادی آن را تشکیل می‌دهند. همچنین، در این مکان، احساس خستگی و یأس به گونه‌ای است که حتی درها و پنجره‌ها نیز به روی ما بسته می‌شوند و ما را در اطراف خود محصور می‌کنند.

هوش مصنوعی: با تمام آرزویی که برای پرواز داریم و شوقی که در دل داریم، نتوانسته‌ایم از زمین جدایی بزنیم و جز حیرت، چیزی از نگاه ناتوان‌مان برنمی‌آید.

هوش مصنوعی: به خاطر بار سنگین زندگی که به دوش می‌کشم، موهای من به دلیل تحمل سختی‌ها به رنگ سپیدی درآمده است.