هوش مصنوعی: در نهایت، از بار سنگین وابستگی‌های دنیوی درس عبرتی گرفتیم که بر دوش نگاه ضعیف ما سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: با توجه به چرخش و دوری دنیا، آماده باش که نشانه‌های خطر همچون تیرهایی از کمان، با ابروهای زیبای او به تو اشاره می‌کنند.

هوش مصنوعی: باید مدتی در مورد احساسات خود فکر کرد و از آبرو و شوقی که داریم، برای سکوت بهره ببریم. خاموشی تا چه زمانی ادامه خواهد داشت، و چرا باید هنوز این بندهای ساز ناله را در دست داشته باشیم؟

هوش مصنوعی: برای اینکه به جایی برسی و خود را پیدا کنی، باید تلاش زیادی بکنی و از سختی‌ها عبور کنی. فقط با کوشش و جنگیدن می‌توانی به موفقیت و شناختی از خود دست یابی.

هوش مصنوعی: اگر این حیرت و شگفتی در پی جستجو ادامه پیدا کند، در نهایت حقیقت و عمق وجود، مانند غبار بر روی آینه می‌ماند و پنهان می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی که نور دل را به دست آوری، باید سکوت را پیشه کنی. در این صورت، مانند شمعی خواهی بود که با خاموشی‌اش، خود را می‌تاباند و کلامت را از گفتن باز می‌دارد.

هوش مصنوعی: من از نگاه چشمانت به عمق احساساتت پی برده‌ام و در این دنیای تاریک، گمان می‌کنم که آینه‌ای دارم.

هوش مصنوعی: جوهر وجود من در غبار خجالت پنهان شده است. در این دوره، اینکه به خودم نگاه کنم مانند این است که از طریق چشمی در مژگانم، به عمق وجودم نفوذ کنم.

هوش مصنوعی: مانند کودکی که وقتی خمیازه می‌کشد، احساس گرسنگی و درد دلش را فراموش می‌کند، من هم از شوق دیدن تو، نمی‌توانم دهان را ببندم و احساساتم را پنهان کنم.

هوش مصنوعی: در شب، در حالی که به زیبایی و جذابیت موهای تو فکر می‌کردیم، هیچ حرفی جز این که فقط از موهای تو بگویم به زبانم نیامد.

هوش مصنوعی: من از خاک هستم و نیاز دارم که به او سجده کنم و تسلیم او باشم. حتی اگر به آب تبدیل شوم و از کوی او بگذرم، هرگز از عشق و محبت او دور نخواهم شد.

هوش مصنوعی: زندگی بیدل مانند رنگی که بر باد می‌رود، به سرعت سپری شد. در این باغ که می‌تواند جایی برای خوشبختی و امید باشد، من هم نتوانستم خانه‌ای برای خود بسازم.