هوش مصنوعی: ما نه بیگانه‌ایم و نه کاملاً آشنا، ما در وضعیتی هستیم که نه می‌توانیم به طور کامل خود را متعلق به این دنیا بدانیم و نه از آن جدا شویم. او که انسان دیگری است، وجود دارد و ما هم در این وضع به خودمان وابسته‌ایم.

هوش مصنوعی: ما از بویی که در ساز پنهان است، کمتر دیده می‌شویم و از رنگی که زیر لباس است، بیشتر عریان هستیم.

هوش مصنوعی: ما که خود را پیدا نکرده‌ایم، چه نیازی به پنهان‌کاری داریم؟ وقتی که به‌طور واقعی وجود نداریم، نیازی به نشان دادن خود هم نیست.

هوش مصنوعی: ما نمی‌دانیم به چه کسی شکایت کنیم و از چه کسی کمک بخواهیم، چون سال‌هاست که درون خودمان مانده‌ایم و از خودمان جدا شده‌ایم.

هوش مصنوعی: هر جا که رفتیم، نشانی از خود به جا نگذاشتیم و به خاطر رفتار زندگی‌ام، هیچ تأثیری در دنیا نداشته‌ام.

هوش مصنوعی: این کعبه و معبد تا روز قیامت باقی خواهند ماند، اما ما فقط مدتی کوتاه دست‌اندرکار هستیم، پس جایی دیگر نخواهیم بود.

هوش مصنوعی: در بیابان امکانات، تنگناها و دشواری‌ها زیاد است و ما راهی برای رهایی نداریم، اما با دلگشایی و امید می‌توانیم از این وضعیت عبور کنیم.

هوش مصنوعی: در اینجا به مفهوم این اشاره شده که دانش و فهم ما از واقعیت، زمانی که به عمق هستی و وجود خود می‌رسیم، باید به یک حالت وحدت و عدم دوگانگی برسد. وقتی در مقابل خاک و واقعیت‌های ملموس قرار می‌گیریم، متوجه می‌شویم که در اصل، چیزی جز یک حقیقت وجود ندارد و این وحدت برازنده‌تر است. در واقع، وقتی به اصل خود نزدیک می‌شویم، درک ما از وجود به یک سادگی و یکپارچگی می‌رسد.

هوش مصنوعی: فکر دوگانگی یعنی من و تو بودن چیست؟ آیا ما مانند آینه‌ای نیستیم که خود را در آن نشان می‌دهیم؟

هوش مصنوعی: ما در تمام دنیا سفر کردیم و تجربه‌های زیادی کسب کردیم، اما در حقیقت به جایی نرسیدیم که از خودمان فراتر برویم و خود را بشناسیم.

هوش مصنوعی: اگر دریا به جوش بیفتد یا حتی یک قطره سرشار و بزرگ شود، تنها ما هستیم که این را درک می‌کنیم و هیچ کس جز خود ما این حالتمان را نمی‌فهمد.

هوش مصنوعی: هر چند که نشان دادن احساسات فقط به تعبیرات سطحی محدود می‌شود، اما ما در برابر درد و رنج همچنان استوار خواهیم ماند.