هوش مصنوعی: ما بدون نام و شناسه‌ای مشخص، چگونه می‌توانیم خود را معرفی کنیم؟ در جویبار جستجوی حقیقت، ما به آبِی تبدیل شده‌ایم که وجود ندارد.

هوش مصنوعی: هرچند که در دید و نظر مردم، بسیار زیبا و دوست‌داشتنی به نظر می‌رسیم، اما در واقع مانند قطره‌های شبنم هستیم که در میان هوای زندگی پراکنده‌ایم.

هوش مصنوعی: بر روی موج و قطره نمی‌توان هیچ فرقی به جز نام‌ها قائل شد. ای کسانی که غافل هستید، دوگانگی چیست؟ ما نیز مانند شما هستیم.

هوش مصنوعی: بخاطر شرم و حیا از نشان دادن پیشانی‌ام، قطرات عرق بر پیشانیم نشسته است. ما در میان بسیاری از خیالات و افکار غرق شده‌ایم که همه‌ی آن‌ها ناشی از همین حیا است.

هوش مصنوعی: راز و رمزهای آشکار همچنان در پنهانی باقی مانده‌اند و این به خاطر ناپاکی‌ها و اشتباهات ماست. دوران و عالم هیچ مشکل و گره‌ای ندارد، اگر ما بخواهیم و آگاهانه ببینیم.

هوش مصنوعی: راهی برای تلاش و کوشش به تصویر گشوده شد، اما چه فایده دارد؟ چرا که آیینه‌ای مانند نردبان نیست که بتوانیم از خود بلند شویم و بالاتر برویم.

هوش مصنوعی: انگاشت و اصل وجود بر پایه‌ی وفاداری و تعهد بنا شده است، بنابراین باید به درستی و با دقت در این موضوع اندیشید.

هوش مصنوعی: ما از بی‌کسی در زیر سایه خوبی نشسته‌ایم و دیگر کسی نیست که به ما دل‌سوزی کند. مانند پرنده‌ای هستیم که بال و پر ندارد.

هوش مصنوعی: ما بدون داشتن روابط و نسب، از جمع و مهمانی‌ها دور افتاده‌ایم؛ صدای ما آنقدر بلند و سنگین است که بر گوش‌ها فشار می‌آورد.

هوش مصنوعی: در این باغ، ترک ادب مانند ابر بی‌حیا است؛ زیرا اگر بال باز کنیم، آب و شور زندگی پرواز می‌کند.

هوش مصنوعی: ای بلبلان، بی‌خیال باشید که وقت شما بیهوده صرف خیال‌پردازی می‌شود. ما از آشیان خود دور شده‌ایم و دلمان تنگ است.

هوش مصنوعی: اگر ظلم و ستمی بر ما فرود نیامده بود، ما نیز نمی‌توانستیم با دست و پای خود نشانه‌ای از زیبایی و رنگ را به نمایش بگذاریم.

هوش مصنوعی: اگر به رنگ گل یا به نوشیدن شراب مشغول باشیم، این نشان از دیوانگی عشق است؛ اما ما در واقع با این احساسات آشنا هستیم.

هوش مصنوعی: اگر دل مان به جنبش درآید، بی‌سبب و بی‌صدا نمی‌ماند. ما همچون دودی که از اسفند برمی‌خیزد، صدای خود را بلند می‌کنیم.