هوش مصنوعی: نه کلمات از دل برمی‌خیزند و نه معنا را به درستی می‌رسانند، تنها به همین یک حرکت است که دل به دور آنچه می‌گویم می‌چرخد.

هوش مصنوعی: از من در مورد بی‌فایده بودن تلاش‌هایم نپرس، زیرا من همچون دانه‌های اشک در دل غم می‌کارم و با ناله‌هایی سوزان از دل برمی‌آیم.

هوش مصنوعی: خونم به خاطر زیبایی و ناز چشم‌ها و ابروهای معشوق در دل حسرت در حال چکیدن است و من به خاطر آن زیبایی به شدت آسیب دیده‌ام، مانند کسی که از ضربه‌ای کشته شده باشد.

هوش مصنوعی: من از شدت ناتوانی نمی‌توانم خود را تغییر دهم؛ حتی اگر آتش را زیر بدنم بگذارند.

هوش مصنوعی: به خاطر زیادی محبت و علاقه‌ای که به او دارم، به شدت شرمنده‌ام و حتی وقتی در آینه به خودم نگاه می‌کنم، عرق می‌کنم و بدین ترتیب متوجه می‌شوم که هنوز هم در جستجوی تصویر او هستم.

هوش مصنوعی: تو این فرصت را به من بده تا بتوانم با دقت و تدبیر، برای آرایش موهایم که به رنگ دود شمع است، کاری بکنم؛ چرا که گیسوانم از شانه شرم می‌کنند.

هوش مصنوعی: من به جای مانده‌ام مانند شمعی که می‌سوزد، اما از شرم کم‌تابی و خاموش شدن، شعله‌ام را به دوش می‌کشم و در تنهایی و ناتوانی گام برمی‌دارم.

هوش مصنوعی: من همچون نی هستم که هر قطره آبم از سر بگذرد، اگر طوفان بیفتد و موج، پاهایم را در آغوش بگیرد.

هوش مصنوعی: غرور وجودم به زیبایی او تاب نمی‌آورد؛ به این گردن ظریف که می‌بینی، مانند یک تار مو نازک است.

هوش مصنوعی: به دلیل ناتوانی از اجرای عدالت، فریاد و ناله‌ام را با کوه مقایسه می‌کنم. در این بازار، ترازوی من هرگز کم نمی‌آید، حتی اگر سنگی نباشد.

هوش مصنوعی: وقتی که به باغ گل آمدم، مانند شبنم به زیبایی آن نگاه کردم. اما حیا و شرم به جز عرق و رطوبت، چیزی دیگر بر چهره‌ام باقی نگذاشت.

هوش مصنوعی: در اینجا به اهمیت درک عمیق و معنای واقعی زندگی اشاره می‌شود. شاعر به شکلی از زیبایی و لطافت در دنیای اطرافش اشاره دارد و از کسانی که غافل از این زیبایی هستند، می‌خواهد که توجه کنند. شبنم و گل‌های خوشبو نمادهایی از زندگی و احساسات هستند که نیاز به درک و توجه دارند. در نهایت، گویا شاعر به نوعی دعوت به بیداری و آگاهی از زیبایی‌های نهفته در زندگی می‌کند.