هوش مصنوعی: هر جا که می‌روم، در پی تو هستم. فرقی نمی‌کند که نزدیکم یا دور. همیشه به یاد تو و نشانه‌های تو هستم.

هوش مصنوعی: هوا و احساسی دارم که در هر جایی که صدایش به گوش برسد، یادش را گرامی بدارم و او را مانند شاخ گل در کنارم احساس کنم.

هوش مصنوعی: با ضربه‌های خیالم، طوفانی از احساسات به وجود می‌آورم و نمی‌دانم که چه چیزی را به زبان می‌آورم.

هوش مصنوعی: اگر به آسمان برسم، از عشق و شوقی که در دل دارم غافل نمی‌شوم، همان‌طور که ماه نو به آرامی در کمان ابرویم جای دارد.

هوش مصنوعی: دو جسم به هم پیوسته‌اند و آهی از درون من برنمی‌خیزد؛ نغمه‌ای که در سرم خوابیده است، از چنگ موهایم لطیف‌تر است.

هوش مصنوعی: در پایان وداع، فرصتی که در خاک ناامیدی جا مانده، نشانه‌ای از تپش و شور قلبی است که هنوز در حال جنب و جوش است، همانند آهو که در حال دویدن است.

هوش مصنوعی: حیرت و شگفتی‌ام از فریب جذاب عشق باعث شده که من خود را در آینه‌ای ببینم که تصویرش از من است.

هوش مصنوعی: تو به خاطر بهار و زیبایی‌های آن، خود را به زحمت می‌اندازی و سختی می‌کشی، در حالی که من به جای گل‌ها، دلbroken و خونین دارم که آن را احساس می‌کنم و می‌بویم.

هوش مصنوعی: برای درک حال و روز من نیاز به دقت و تأمل زیادی است، چون من از ناتوانی و ضعف خود در نظر دیگران رهایی یافته‌ام.

هوش مصنوعی: من مانند شمعی هستم که اگر به این حالت و رنگ باشم، شرم را به وجود می‌آورم. در این صورت، با شدت عرق کردن و تولید عطر گل، تا جایی ادامه می‌دهم که رنگ و حالتم تغییر کند.

هوش مصنوعی: مانند مویی که یک نقاش در تصویرش به تصویر می‌کشد، هنوز از ضعف‌ها و ناتوانی‌های من دور است و به کنار من نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: نسیم کوی تو، بویی از خودش آورده است؛ اما من، در این غبار ناچیزم، چطور می‌توانم آن را ضبط کنم و به خاطر بسپارم؟

هوش مصنوعی: به شدت در حال تماشا و غرق شدن در زیبایی و جذابیت خودم هستم، تا جایی که فکر می‌کنم خیال او که به من علاقه دارد، به زانویم چسبیده است.