هوش مصنوعی: در مسیر تو، بی‌خبر از خودمان، هر طرف را زیر نظر می‌گیریم، مانند پرندگانی که بی‌خبر در لانه‌شان پرواز می‌کنند.

هوش مصنوعی: زمانی که صبح نزدیک می‌شود و خواب آلودگی به پایان می‌رسد، ما از فرصت‌هایی که دیگران از دست می‌دهند، لذت می‌برم و به خوشی و شادابی خود ادامه می‌دهیم.

هوش مصنوعی: از درد و رنجی که در دل داریم، نمی‌توانیم به نتیجه مشخصی برسیم. در واقع، این وضعیت نشان می‌دهد که به‌ظاهر کار خاصی نمی‌کنیم، اما در باطن همچنان در تلاش و به خاطر آرزوهایمان در حال نوشتن مسیر نامشخصی هستیم.

هوش مصنوعی: من از خواسته‌های دل بیمار خود بی‌خبرم، اما هرگاه که صدای ناله‌اش بلند می‌شود، نشان می‌دهد که ما در قربتی به آن نزدیک شده‌ایم.

هوش مصنوعی: به خاطر شگفتی و زیبایی که تو داری، مانند سحر که دل را می‌رباید، ما نیز به آسمان می‌رسیم و اگر بخواهیم بر می‌خیزیم و فعال می‌شویم.

هوش مصنوعی: ما مانند شعله‌ای هستیم که بر تاریکی فطرت می‌تابیم، اما چه فایده؟ در نقطه‌ای کوچک، برای به گل نشستن آتش، در دل بستر می‌کوشیم.

هوش مصنوعی: دل از اسارت خیال و تردید آزاد نمی‌شود، هرچقدر هم که این مهره در شش‌در بازی کند.

هوش مصنوعی: کعبه و بتخانه تنها مکان‌هایی هستند که ما در آنها به عبادت مشغولیم، اما در واقع خود ما هنوز درگیر حب و علاقه‌های دنیوی هستیم و از درهای مختلف به دنبال آنچه که نمی‌دانیم، می‌رویم.

هوش مصنوعی: موج‌ها در این دریای بی‌پایان به روشنی و روشنی رسیدند و ما نیز به تفریح و خوشی مشغولیم.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به حالتی از ناتوانی و حیرت اشاره می‌کند که باعث می‌شود جرات این را ندارد که بخواهد خود را بزرگ‌تر از آنچه هست نشان دهد. او بیان می‌کند که اگر زدن مژگان به معنای جلب توجه یا تحریک احساسات است، ما کمتر از آن استفاده می‌کنیم، زیرا در مواجهه با ناتوانی و حیرت خود نمی‌توانیم جسارت به خرج دهیم.

هوش مصنوعی: در شش جهت دنیا روشنایی است، اما ما با ناتوانی چشمان خود نتوانسته‌ایم آن را ببینیم. هر بار که دست به سوی کسی دراز می‌کنیم، خود را به زحمت می‌اندازیم و به ضربه‌ای بر سر دچار می‌شویم.

هوش مصنوعی: در فضای امتحان، احساس ناامیدی و افسردگی به ما غلبه کرده است. ما مانند پرنده‌هایی رنگارنگ هستیم که هر کدام برای خود بالی داریم و به سوی دیگری پرواز می‌کنیم.