هوش مصنوعی: بدون شک، وجود ما به خاطر ناتوانی‌مان است؛ یا مانند نقش یک لبخند هستیم یا به مانند موی کسی در وسط جمع.

هوش مصنوعی: ما نه خانه‌ای مشخص داریم و نه راهی روشن. عمر ما مانند مه است و سال‌ها بی‌ادعا در حال گذرند.

هوش مصنوعی: تحقیق ما دشوار است و درک آن ممکن نیست، فقط بگو حال ما چگونه است، که ما فریاد می‌زنیم بی‌آنکه زبان داشته باشیم.

هوش مصنوعی: داستان‌های ما از شنیدن شروع نمی‌شود؛ زیرا تا زمانی که گوش‌هایمان موانع را از بین نبرند، هیچ‌چیز را به درستی درک نمی‌کنیم.

هوش مصنوعی: این عبارت به این معناست که برخی چیزها، مانند صبح که جز نفس کشیدن هیچ ندارند، ارزش چیدن یا برداشت ندارند. بنابراین، چه احتمالی وجود دارد که ما بخواهیم بر روی چیزی که به صرف خودش اهمیت ندارد، تمرکز کنیم یا آن را جمع‌آوری کنیم؟

هوش مصنوعی: انسان به دلیل درگیری‌های ذهنی و چالش‌های درونی‌اش قادر به صعود و رسیدن به هدف‌های دغدغه‌دارش نیست. او باید از خود فراتر رود تا بتواند مسیر روشنی را برای پیشرفت پیدا کند.

هوش مصنوعی: تصور داشتن درباره وجود خود، یک جادو غیرواقعی است و اگرنه ما به راحتی می‌توانیم از آشیانه‌مان بیرون برویم.

هوش مصنوعی: در دل تاریکی، با وجود عدم وضوح و خاموشی، ما خود را مثل صد انجمن پیدا و آشنا می‌دانیم.

هوش مصنوعی: تحقیقات ناقص و ناپخته، شیوه‌های متنوعی برای بحث دارند؛ ما می‌توانیم مفهوم ناگفته‌ای را به هزاران رنگ و شکل بیان کنیم.

هوش مصنوعی: به یاد بیاور که ما در مرز حیا و نیک‌کرداری هستیم؛ ما را به حال خود واگذار و از دشواری‌های امتحان کم کن.

هوش مصنوعی: افسوس که درک و بینش ما از حقیقت پنهان مانده و ما از آنچه که درک نمی‌کنیم، بی‌خبر هستیم. هرچند ما موجوداتی آسمانی و روحانی هستیم، اما از آنچه در این زمین وجود دارد، ناتوان و بی‌خبر مانده‌ایم.

هوش مصنوعی: باغی وجود ندارد که در آن هوای خوش باشد و صحرا فضایی برای تنفس نیست. امیدی برای ما باقی نمانده و نمی‌دانیم دامن خود را کجا بگسترانیم.

هوش مصنوعی: اگر نتوانیم با خود به خوبی کنار بیاییم و در تنهایی‌مان به احساس ناز و زیبایی بپردازیم، ناگزیر باید از خودمان مراقبت و مهربانی کنیم.

هوش مصنوعی: اگر در عالم وجود چیزی جز عدم پیدا کردیم، پس به دنبال چه هستید؟ ما فقط نماینده حرف‌ها و شرایط این دنیا هستیم و چیز بیشتری از ما نخواهید.

هوش مصنوعی: ما تنها با یک نام و یاد در ذهن‌هایمان باقی مانده‌ایم و هیچ نشانی از وجود واقعی‌مان نداریم. در واقع، گفتن از ما فقط به شکل کلمات است، اما در واقعیت، خدایی وجودمان را نمی‌شناسد.