هوش مصنوعی: بلند شو، چون از درس و تعلیم فراغت یافته‌ایم، دیگر از شرم به آینه نگاه نکنیم و در کنار آن از احساس عریانی و بی‌پوششی فاصله بگیریم.

هوش مصنوعی: دست و پاهای خود را رنگین کردید، اما از این پس دامن بی‌رنگی را برخواهیم گرفت.

هوش مصنوعی: ما در این دنیا مثل آینه‌ای هستیم که درخشش رحمت الهی را دریافت می‌کند. باید در مسیر زندگی، پاک شویم و فرصت‌های مناسب را به دست بیاوریم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که توانایی دارم، از عطر گل و ریحان لذت می‌برم. اما افسوس بر پایی که در این دشت با خارها برخورد کند.

هوش مصنوعی: سال‌هاست که ما در این دنیا با غم و اندوه زندگی کرده‌ایم. بیایید از یکدیگر فاصله بگیریم و عدۀ کمی از مسیر را با هم طی کنیم.

هوش مصنوعی: زندگی به خاطر تلاش‌های بی‌دلیل و آرزوهای بی‌پایه به سرعت می‌گذرد. اکنون به دنبال چیزی هستم که بتواند من را سرگرم کند یا هدفی برای من به همراه داشته باشد.

هوش مصنوعی: بیایید مدتی کنار هم بنشینیم و با احترام و آرامش از مسائلی که ما را آزار می‌دهد، پاسخ انتقامی بگیریم.

هوش مصنوعی: ما به همه‌ی جهان و دستاوردهای آن دست یافته‌ایم، اما هنوز گدایی و نیازمندی وجود دارد. اگر پادشاه هستیم، باید حتی در گوشه‌ای از زمین، humble و متواضع بمانیم.

هوش مصنوعی: دشت عدم در انتظار ترس و ناامیدی ماست، ای کاش از تنگی این کوچه، فشاری بگیریم و راهی برای فرار پیدا کنیم.

هوش مصنوعی: دل ما به خاطر مشکلات و بار سنگینی که دارد، سختی و خستگی زیادی را متحمل شده است. بیایید با هم از این سنگینی کم کنیم و سبک‌بارتر به مسیر ادامه دهیم.

هوش مصنوعی: روزی روزگاری از شدت ناتوانی و بی‌پناهی، باید به خود رحم کنیم و حتی چشمان‌مان را ببندیم و سر خود را به گوشه‌ای بگذاریم تا از درد این تنهایی دور شویم.

هوش مصنوعی: این دشت هیچ جذابیتی ندارد، مگر اینکه از وجودی خیالی و غیرواقعی، گرد و غباری به وجود آوریم.