هوش مصنوعی: فریادی که تو به خاطر ترس از بیگانگان سر می‌دهی، ما را به یاد این می‌اندازد که در تاریکی مانند خفاش، بی‌خبر از زیبایی‌ها هستیم، هرچند که درک عمیقی از نور و روشنی داریم.

هوش مصنوعی: از زمانی که همه چیز از دست ما رفته است، در نیاز هر جزئی بیشتر از دیوانگی به ضروریات هستیم.

هوش مصنوعی: ما در پیوند هیچ، به دلیل ناآگاهی از یکدیگر، از هم جدا شده‌ایم و در حقیقت، بیگانه‌ایم که از شناخت خود بی بهره‌ایم.

هوش مصنوعی: ما را نمی‌توان یافت که از این دو واقعیت جدا باشیم؛ یا در حال ناتمامی هستیم یا اینکه به کمال نرسیده‌ایم و در بعضی جهات نقص داریم.

هوش مصنوعی: در این بیت به حالتی اشاره شده که در آن انسان نمی‌تواند حقیقت را به صورت واضح ببیند و تنها درگیر مشکلات و درگیری‌های زندگی است. همچنین، تاکید شده که ما در این لباس و ظاهری که داریم، در جستجوی روشنایی و هدایت هستیم، مانند یک شمع که سعی دارد در تاریکی نور افشانی کند. به نوعی، این شعر به ابعاد معنوی و روشنگری در زندگی می‌پردازد.

هوش مصنوعی: ما یا از تلاش و کوشش خود چیزی به دست می‌آوریم، یا از پیوسته رفت و آمد و حرص و طمع. در هر حال، در هر ویژگی که داریم، جهانی را به دست آورده‌ایم و در برخی موارد نیز دست از صبر و تحمل برمی‌داریم.

هوش مصنوعی: در ساز ما جرقه‌ای از زندگی و انرژی نهفته است، که می‌تواند جهان را دوباره زنده کند. این عمر ما مانند وزش باد صبحگاهی است که نشانه‌ای از طوفان و شکوهی قوی دارد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس براساس تلاش و بینش خود نمی‌تواند به رازهای ما دست یابد، در حالی که در دنیای خیال به آرامی مانند یک مورچه حرکت می‌کنیم.

هوش مصنوعی: خداوندا، این حالت غم و ناآگاهی بی‌پایان ما کجا خواهد رفت؟ ما که در گمنامی و پنهانی زندگی می‌کنیم، این حال آواره‌ای در جستجوی ظهور و روشنایی هستیم.

هوش مصنوعی: اگر کوثر از شرمندگی به خاک بیفتد و دوزخ هم به خاطر ما ناراحت شود، نشان‌دهنده این است که ما چقدر از هم دوریم و چه غفلت‌هایی داریم.

هوش مصنوعی: رسوایی و عیب‌های ما را نمی‌توان با تصورات و خیالات پنهان کرد، چون تنها با بستن چشم‌ها نمی‌توان لختی و نواقص خود را پوشاند.

هوش مصنوعی: در روزی که به دیدار ما می‌آیی، از خوشبختی بهره‌مند شو، زیرا ما به دلایل خاکی و انسانی خود، حالتی خاص داریم که به یاد قبور و یادبودها مرتبط است.