هوش مصنوعی: چرا باید همیشه برای دیگران که مرده یا بیمارند گریه کنم؟ وقت آن است که به خودم بپردازم و زیاد گریه کنم.

هوش مصنوعی: رفیقان با بی‌توجهی از باغ گذشتند، در حالی که من در تماشای گل و خار، اشک می‌ریختم.

هوش مصنوعی: دوستانم به من رحم نکردند و بی‌معطلی فریاد زدند که من به خاطر وضع خودم دارم به شدت گریه می‌کنم.

هوش مصنوعی: دل من به قدری در درد جدایی غصه‌دار است که حتی یک قطره اشک هم از آن جاری نمی‌شود. ای خدای من، من بی‌شرم چقدر باید گریه کنم؟

هوش مصنوعی: من مانند شمعی هستم که به خاطر ظلم و بدی‌ها، حتی در زمان خواب هم نمی‌توانم از درد و اندوهم راحت باشم و بیدار به گریه می‌افتم.

هوش مصنوعی: ای غفلت بی‌درد! چه اوضاعی است که تو در کنار من هستی و من در اندوه دوری‌ات اشک می‌ریزم.

هوش مصنوعی: کسی که دلش سخت و سنگین باشد، هرگز نمی‌تواند با تدبیر و فکر به اوضاع خود برسد، درست مانند این که ابرها چقدر هم که ببارند، نمی‌توانند کوه‌ها را به گریه وادار کنند.

هوش مصنوعی: مانند شمع، در چشمانم نوری از شرم و وفا وجود ندارد، تا من بتوانم در غم و اندوه خود، در دل به یاد محبوب گریان شوم.

هوش مصنوعی: ای محمل، زمان وداع و آشفتگی است، با احتیاط بگذار تا من در کنار یارم اشک بریزم.

هوش مصنوعی: تا چه زمانی باید مثل شرر (جرقه) بالا بروم و اشک بریزم؟ مثل شیشه‌ای که مدتی خمیده و غمگین است، احساس ناامیدی می‌کنم.

هوش مصنوعی: بر سر در خانه‌اش علم و نشانه‌ام را بگذارید، زیرا از تلاش بسیار ممکن است که اشکی از چشمانم بریزد.

هوش مصنوعی: شاید بتوانم از اشک‌های پشیمانی‌ام جامی پر کنم. در این میکده، اجازه بدهید که بگریم و غم‌هایم را بیرون بریزم.

هوش مصنوعی: دردی که در عمق دل می‌زنم، چقدر می‌تواند زیر فشار این سنگ‌ها کشیده شود؟ می‌خواهم یک بار شیشه‌ای بزنم و سپس برای همیشه بگریم.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه نمی‌توانم از غم رهایی پیدا کنم، اما ناگزیرم به درد دل بپردازم و بگریم.