هوش مصنوعی: ما باید همچنان تلاش کنیم و از کوشش دست نکشیم، چرا که حتی اگر قدمی به جلو نگذاریم، چشم‌هایمان در شمارش پیش رفتن هستند و به ما کمک می‌کنند.

هوش مصنوعی: در اینجا گفته می‌شود که ما به خاطر بی‌نیازی‌امان، درباره‌ی عشق و محبت، چیزی نمی‌پرسیم. اگرچه نیازها و خواسته‌هایی داریم، اما ذات و شخصیت ما به گونه‌ای است که نمی‌توانیم مثل افراد نیازمند، درخواست کنیم و از دیگران چیزی بخواهیم.

هوش مصنوعی: نفس ما به شدت تحت فشار قرار گرفته و از آرامش دور مانده است. ما مانند گلی هستیم که در میان هوای نامساعد هیچ تاب و توانایی برای ادامه حیات نداریم.

هوش مصنوعی: باید مانند امواج دریا به آرامی به خاک بازگردیم، اما در این سفر تنها با کسانی آشنا خواهیم بود که از قبل می‌شناسیم.

هوش مصنوعی: از این دنیای خاکی چه نیازی به برخاستن است؟ ای سایه، خواب ما بی‌ملاک است و ما عصایی برای راه رفتن نداریم.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای افسانه‌ای وجود ندارد که در جایی از بهشت باشد که ما در آنجا نتوانیم حضور داشته باشیم.

هوش مصنوعی: دنیا مانند یک مهمانسرای بزرگ است که در آن سفره‌ای برای نفاق و دو رویی گسترده شده است. اگر ما به اختلافات و دوگانگی‌ها دامن بزنیم، ارتباطمان با دیگران خدشه‌دار می‌شود و در نهایت، دیگر غذایی برای پذیرایی از یاران نخواهیم داشت.

هوش مصنوعی: در گوش ما داستان خواب بهار را نخوانید، چون ما رنگ و لعابی داریم و نمی‌خواهیم در محدودیت‌ها قرار بگیریم.

هوش مصنوعی: فریب و توهم ما را به خود مغرور کرده است و اگر کسی به حقیقت فکر کند، در هیچ چیزی از ما خبری نیست.

هوش مصنوعی: ما از ناپسندیدن بعضی چیزها آگاهیم، اما نمی‌توانیم به سادگی از آن‌ها بگذریم. به اندازه‌ای عریانی و آشکاری وجود ندارد که بخواهیم بی‌توجهی کنیم و از آن‌ها دور شویم. ما هنوز در قید و بندهایی هستیم که نمی‌گذارند آزاد شویم.

هوش مصنوعی: آیینه به شدت تحت تأثیر انگشت‌نمایی و فضولی است و نمایی واضح و بدون پرده دارد، یا شاید این ما هستیم که خجالت را نمی‌شناسیم.

هوش مصنوعی: بیدل از احساس تنگنایی سخن می‌گوید که در دنیای امکان وجود دارد و اعتقاد دارد که در چنین فضایی، امید و آرزوها جایی برای تحقق ندارند. در این وضعیت دشوار، او به چالش‌های موجود اشاره می‌کند و می‌گوید که دیگر نمی‌توان به چیزی دل بست.