هوش مصنوعی: زندگی‌های زیادی گذشته است و ما همچنان در دنیایی نامشخص به سر می‌بریم، مانند صبح که در نفس خود زیبایی‌های طبیعی را احساس می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ما به نعمت‌های زندگی‌امان و خوبی‌هایش اهمیت نمی‌دهیم. چه می‌توان کرد، ما فقط فرصتی برای لذت بردن از زیبایی‌های دنیا داریم.

هوش مصنوعی: در یک لحظه، آینه‌ای از ارتباط انسانی را نادیده نگیر؛ خوب درک کن که چرا ما اینقدر از خود دور شده‌ایم.

هوش مصنوعی: هرکس مقداری از دارایی‌اش را رها کرد و به سوی آینده رفت. ما هم اینطور فکر کردیم که آنچه او دارد، ما هم به نوعی صاحب آن هستیم.

هوش مصنوعی: زندگی مانند نمایشی جادویی است و از ما می‌خواهد در این دنیا که پر از لذت‌هاست، چگونه باید رفتار کنیم. اما در این میان، ما به خاطر دو جنبه از زندگی‌مان، همواره با غم روبرو هستیم.

هوش مصنوعی: حسرت روزهای بیداری و وصال در دل ما فراموش نمی‌شود. این حسرت ناشی از این است که دامن (نیاز و آرزوهای ما) از دست ما رفته و ما باید آن را به شدت نگه داریم.

هوش مصنوعی: با تمام شوق و اشتیاقی که برای دیدن او داریم، این آرزو بهتر است که در آینه حقیقت جا داشته باشد.

هوش مصنوعی: ما در برابر تسلیم شدن، هیچ‌گونه تاب و تحملی نداریم. مانند پرگار که در یک نقطه ثابت است و فقط به دور آن می‌چرخد، ما نیز با تمام وجود بر سر اصول خود ایستاده‌ایم.

هوش مصنوعی: اگر فضولی در کارها پیش نیاید، امتحان‌کننده می‌تواند درهای گنج‌ها را به روی ما باز کند، به شرطی که همکاری و همفکری داشته باشیم.

هوش مصنوعی: دوستانی که به ما آسیب می‌زنند، قابل بخشش نیستند، پس چه تلاشی برای التیام زخم‌ها کنیم وقتی که مرهمی نداریم؟

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی به ارتباط و همبستگی میان انسان‌ها اشاره دارد. فرد با بیان این که با وجود تمامی اتصالات و پیوندها، احساساتی از دل تنگی و ناراحتی در او وجود دارد. در واقع، او نشانه‌هایی از درد یا مشکل را در زندگی‌اش ذکر کرده و به نوعی نشان می‌دهد که حتی با وجود ارتباطات، هنوز هم مشکلات و دردهایی برایش وجود دارد. این احساس، شبیه به حالتی است که در این دنیا همه چیز به هم مرتبط است، اما در عین حال مشکلات شخصی نیز قابل توجه است.

هوش مصنوعی: شکر و محبت از نتایج نفاق است. اینجا رابطه‌ای وجود دارد و آنجا اختلاف؛ واضح است که ما حیا و شرم کمتری داریم.