هوش مصنوعی: بسیار خوشحالم که چیزی جز ناتوانی نمی‌شناسیم و هیچ فریاد یا ادعایی نداشته‌ایم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که درد و رنجی برای ما پیش نیامده، از سختی‌ها دور بوده‌ایم و هیچ مانعی را به دشواری پشت سر نگذاشته‌ایم.

هوش مصنوعی: افسوس که حسرت ما بر دل هیچ‌کس تأثیری نمی‌گذارد؛ ما هیچگاه در نگاه‌مان جادوی خاصی نداشتیم.

هوش مصنوعی: ما به خاطر آرزوی بی‌ثمر دلمان را سوزاندیم، اما از دل سوخته‌مان هر از گاهی چیزی سر نزدیم.

هوش مصنوعی: هزاران رنگ گل را فضا پراکنده است، اما چه فایده؟ ما نتوانستیم مانند آن آهویی که از یک ریشه برمی‌خیزد، به کیفیت خوب و دل‌انگیز دست یابیم.

هوش مصنوعی: تمام وجود ما پر از آرزو و کشش بود، اما در سایهٔ پلک‌های سیاه، نتوانستیم به آنچه می‌خواستیم برسیم.

هوش مصنوعی: به خاطر صفات خوب و عظیم تو، نمی‌توان به تهمت خشکی به من شیوه‌ای بی‌رحمانه گرفت، زیرا من گناهی نکرده‌ام که لایق این قضاوت باشد.

هوش مصنوعی: از میان این زراعت از دست‌رفته، فریادی بلند برمی‌آید، اما ما در نهایت، بی‌توجه و با بسته نگه‌داشتن چشمان‌مان، به آن نگاهی نمی‌اندازیم.

هوش مصنوعی: در چمنی که گلزار ندارد، ما از بی‌کسی به جای گل، فقط کاه و خاشاک بر روی زمین دیدیم.

هوش مصنوعی: ما در این میدان هیچ گرد و غباری را به باد ندادیم، زیرا به خاطر بروز برخی مشکلات، گاهی نمی‌توانستیم به جلو برویم و از خود ردپایی به جا بگذاریم.

هوش مصنوعی: بیدل، برخیز و جلو برو، زیرا ما که در افکار و خیالات خود غرق هستیم، هرگز نتوانستیم قدمی در راه درست برداریم.