هوش مصنوعی: ما در حالتی از تنهایی و حیرت به سر می‌بریم، به نوعی که فقط می‌توانیم به نظارهٔ حالات خود بپردازیم و در واقع، خود را در مواجهه با تجربیات و احساسات‌مان می‌بینیم.

هوش مصنوعی: ما مانند صبح روشن و تازه نیستیم که کسی بتواند ما را اصلاح کند، بلکه فقط تکه‌ای از خاک و غبار این دنیای خراب و نابسامان هستیم.

هوش مصنوعی: دوست داشتن بقا و زندگی، تنها یک فریب است و ما در واقع همچون کشتی‌ای هستیم که در طوفان قرار دارد و نازکی‌اش در حال از هم پاشیدن است.

هوش مصنوعی: ما در گرداب عشق تو غرق شده‌ایم و تصویر تو همواره در فکر و ذهن ماست. ما در حیرت و شگفتی از هنر بی‌نظیر خودمان قرار داریم.

هوش مصنوعی: دیدن دنیا و پرسه‌زنی در آن بیهوده است، چون در نهایت مانند شمعی در حال ذوب شدن، ما تنها با احساس پشیمانی و سوگواری بر آنچه از دست داده‌ایم، روبرو می‌شویم.

هوش مصنوعی: تعداد زیادی از مردم تحت تأثیر هوای سرد و غبارآلود بهاری قرار گرفته‌اند و به نوعی در حال تجربه دیوانگی و سردرگمی هستند.

هوش مصنوعی: وقتی اشک‌هایمان رازهایمان را به هزار بار شستشو داده‌اند، ما در حقیقت آیینه‌ای از شرم و بی‌پوششی خود هستیم.

هوش مصنوعی: خاکی که فرسوده و بی‌محتوا است، به‌طور دائمی نشانه ذلت و ضعف را بر دوش می‌کشد و ما سال‌هاست که به خاطر راحت‌طلبی خود، زیر پای او مانده‌ایم.

هوش مصنوعی: دیوارهایی که جلوی زیبایی بهار را می‌گیرند، واقعاً وجود ندارد. ای کسانی که ساده‌لوح هستید، باید بدانید که ما خودمان به زندان افکار و محدودیت‌هایمان گرفتار شده‌ایم.

هوش مصنوعی: بیدل، از دیگران درباره‌ی آرامش ما سوال نکن، زیرا سال‌هاست که ما در دام پرشور و سرزندگی خود گیر کرده‌ایم.