هوش مصنوعی: ما مدت زیادی است که در انتظار و حیرت هستیم، همان‌طور که زیر سایه دیواری، جایی که چشمان موج‌زده و حسرت‌زده‌امان را پنهان کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما ادعایی برای وجود خود داریم، اما این ادعا هیچ مدرکی برای اثبات ندارد. به‌روشنی مشخص است که ما خودمان را به تمسخر می‌گیریم.

هوش مصنوعی: ما در آغاز روز به شدت نگران و مضطرب هستیم، به طوری که دیگر نمی‌توانیم خود را کنترل کنیم و در حال دور شدن از خودمان هستیم.

هوش مصنوعی: عمر انسان به مانند سوهانی که دندان‌هایش را می‌خراشد، صرف حرف‌های بی‌فایده و بی‌ارزش می‌شود. این نشان می‌دهد که ما در طول زندگی خود، وقت و انرژی‌مان را به مسائل پیش پا افتاده و بی‌معنا اختصاص می‌دهیم.

هوش مصنوعی: در این محفل و جشن، ما نیاز به سنگ برای شکستن شیشه‌مان نداریم، چون خودمان با دل شکسته‌مان در حالت فراموشی به سر می‌بریم.

هوش مصنوعی: نقد ما در حال حاضر تأثیر زیادی پیدا کرده و در واقع به معنای واقعی کلمه همه چیز را درهم ریخته است. ما هم خود را در این شرایط بی‌فایده و نارسایی می‌بینیم.

هوش مصنوعی: عمر ما در خیال فانی و بی‌فایده گذشت، به قدری که نتوانیم در حیرت و سرگردانی خود باقی بمانیم.

هوش مصنوعی: فرصت و نعمت‌هایی که داریم، باید مورد استفاده قرار گیرد. ما در واقع مهمان بهار هستیم و به عنوان میزبان، باید از این زمان بهره‌مند شویم.

هوش مصنوعی: دریا به هر قطره‌ای که از آن جدا می‌شود، فکر می‌کند و به یادش می‌آید. ما هم در تلاشیم تا زیبایی‌های زندگی را در دلمان نگه‌ داریم و از درون خود به آن‌ها دست یابیم.

هوش مصنوعی: باید چشمانت را باز کنی؛ هر چقدر هم که تماشا به نظر زیبا و فریبنده بیاید، ما همچنان در دنیای خودمان زندگی می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ما مانند مژه‌ها، ظاهراً ربطی به یکدیگر نداریم و این وضعیت باعث حیرت است؛ اما اگر به هم بپیوندیم، همه چیز به هم خواهد آمد و در نهایت به خودمان وابسته‌ایم.

هوش مصنوعی: ما مانند گوهری از اشک هستیم، بیدل. از درد و رنج ما نپرسید، زیرا این همه آب که می‌ریزد، فقط به دلیل شرم از وضعیت عریان و بی‌پوشش خودمان است.