هوش مصنوعی: از شدت حیرت و شگفتی، قدرت کنترل ما را از دست داده‌ایم و به سوی آینه‌ای که نماد اشک ماست، هجوم می‌بریم.

هوش مصنوعی: گل‌ها نشانه‌های بی‌خبری و غفلت هستند، بلبل! تو چرا بی‌جهت به داستان ما پرداخته‌ای؟

هوش مصنوعی: سکوت ما از هر سخنی زیباتر است و نیازی به تردید نداریم، همچون تیر، به راحتی به هدف می‌زنیم.

هوش مصنوعی: ما با گفتار قوی و مؤثر خود، نتیجه‌ای پربار و سودمند به دست می‌آوریم؛ مانند اینکه گوهری ارزشمند را به جای سنگی بی‌ارزش به دست می‌آوریم.

هوش مصنوعی: گاهی کلام ما به زیبایی و عشقی شگفت‌انگیز مانند کمان می‌شود و گوش‌ها نشانه‌گذار تیرهای بیان ما خواهند شد.

هوش مصنوعی: ما به قدری از زیبایی و شادی گذر کرده‌ایم که رنگ و زیبایی گل‌های زندگی‌مان حتی با وجود سختی‌ها و چالش‌ها تحت تأثیر قرار نگرفته است.

هوش مصنوعی: ما در تلخی و ناتوانی خود را پنهان کرده‌ایم، چون درد و اندوه در دل شکسته‌مان خانه کرده است.

هوش مصنوعی: ای ساززن دیوانگی و مکان درد، تو تلاش کن تا صدای ناله‌های ضعیف ما مانند صدای گل باشد.

هوش مصنوعی: ما تنها به خاطر وجود زنده‌مان در صبحی پاک و بدون آلودگی خوشحالیم و مانند شبنم پاکی، امتحان ما در زندگی منعکس می‌شود.

هوش مصنوعی: به خاطر فشار و ناراحتی‌های ما، عطر بهار در قفس غنچه به شدت احساس می‌شود. چمن با صدای ناله و فریاد ما به تنگ آمده است.

هوش مصنوعی: نگران نباش که چرا ما این‌قدر مضطرب و نگرانیم. دل‌مشغولی ما مانند دود شمعی است که به آرامی نابود می‌شود. احساسات‌ ما در دلِ ما شعلۀ آتش را برانگیخته و ما را به شدت تحت تأثیر قرار داده است، همان‌طور که آتش برای کاروانی که در سفر است، خطرناک و تهدیدآمیز می‌باشد.

هوش مصنوعی: ما به خاطر دشواری‌های فراوانی که تحمل کرده‌ایم، مانند جواهری در میان استخوان‌های خود در آمده‌ایم، یعنی به عمق و محتوای واقعی وجود خود دست یافته‌ایم.