هوش مصنوعی: به راحتی بار امانت‌ها را نپذیر، زیرا سرکشی‌ها و نافرمانی‌ها به فراموشی سپرده شده و حالا به انسانی تبدیل شده‌ایم.

هوش مصنوعی: در عالم عدم، عشق دارای ارزشی والا بود، اما با پیدایش و آغاز زندگی، ما مثل باد ارزان و بی‌ارزش شدیم.

هوش مصنوعی: بسیاری از جلوه‌ها و تأثیراتی که ما از آگاهی به یاد خود داشتیم، در طول زمان به فراموشی و نسیان تبدیل شده‌اند و ما در دنیای بی‌خبری و غفلت زندگی می‌کنیم.

هوش مصنوعی: سخن‌گفتن و بحث‌کردن سال‌ها ما را به خاطر کشمکش‌ها و استرس‌ها فرسوده کرده، تا آنجا که مانند شمعی که خاموش شده، حالا در زیر زبان‌مان خاموش و پنهان شده‌ایم.

هوش مصنوعی: اگر در پرده‌ای از خون نیز سودی باشد، زیانی در آن نیست. چرا که ما همچون ماهی که در آینه کمال، نقصان خود را می‌بیند، از مرتبه کمال فاصله گرفته‌ایم.

هوش مصنوعی: بدن ما را بی‌هیچ دلیلی مانند گردون خم کرده‌اند، گویی در آن لحظه‌ای نبود که ما به عنوان جایگاه توپ چوگان قرار گرفته‌ایم.

هوش مصنوعی: غنچهٔ ما به اندازهٔ زیادی از زیبایی و لطافت برخوردار بود. اگرچه اگر دست به عملی بزنیم، ممکن است عواقب آن بسیار بیشتر از آنچه که تصور می‌کنیم، باشد.

هوش مصنوعی: هر فردی تلاش می‌کند تا خرابی‌های خود را به بهترین شکل تبدیل به بنا و سازه‌ای زیبا کند، اما ما فقط مشغول ترمیم دل خود هستیم که نه پا دارد و نه سر، و ویرانی آن غیرقابل جبران است.

هوش مصنوعی: آینه در اثر رنگ و گرد و غبار مژگان به هم ریخته بود، وقتی چشم باز شد به زیبایی و زشتی، ما حیران و شگفت‌زده شدیم.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه ما به‌خوبی تربیت شده بودیم و در وضعیت مرفهی زندگی می‌کردیم، در نهایت به نیازهای بنیادی زندگی، مانند غذا و آب، وابسته شدیم.

هوش مصنوعی: این لباس سایه‌ای که به خاطر شرم وجود ما تاریک است، ما را می‌پوشاند و هرچه بیشتر خود را عریان کردیم، باز هم نتوانستیم از این پوشش خلاص شویم.

هوش مصنوعی: هر کس که مشتاق دیدن تو شده، آن‌قدر دلتنگ آغوش دیگری بوده است که به کبوتری عاشق تبدیل شده و چشم‌هایش به تماشای تو خیره مانده‌اند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند اثر ننگ و شرمندگی ما را به خاطر فرصت‌های از دست رفته پنهان کند، اگر که پیمان و عهدی بسته باشیم و آن را شکسته باشیم.

هوش مصنوعی: ما هیچ‌گاه دچار پشیمانی نشدیم و تنها زمانی که برای ما مشکلاتی پیش آمد و نتوانستیم از خودمان دفاع کنیم، به احساس ندامت و افسوس افتادیم.

هوش مصنوعی: شاعر به ما می‌گوید که کسی در بین ما هست که با عمق و معنا آشناست. اما ما به خاطر ناتوانی در درک، به سطحی از فهم رسیده‌ایم که مثل سخن و خط نادان‌ها شده‌ایم.