هوش مصنوعی: ما بدون هیچ ادعایی به زندگی ساده‌ای روی آوردیم و حتی اگر به مقام و سلطنت هم رسیدیم، دور از آنچه که ننگ و رسوایی برای ما به همراه داشت، زندگی کردیم.

هوش مصنوعی: ناامیدی و ناتوانی ما باعث شد که عشق و دوستی ما را از همه چیز محو کند. قدرت و توانایی‌های ما به قدری کاهش یافت که دیگر نتوانستیم از این پیوند جدا شویم.

هوش مصنوعی: زندگی را جز نابودی چاره‌ای نیست و نمی‌دانم چرا، ای خدا، ما این‌قدر به این درد بی‌پایان تشنه هستیم.

هوش مصنوعی: آسایش و آرامش اگر در سکوت باشد، باعث شده که کلمات بیهوده و بی‌هدف بر زبان‌ها بیفتند و ما در این صحبت‌های بی‌محتوا سرگردان شویم.

هوش مصنوعی: در ابیات فوق، شاعر به مفهوم زیبایی و جلوه بهار اشاره دارد. او می‌گوید که برای مشاهده زیبایی‌های فروردین، باید از حجاب و پرده‌ها واگذار کرد. هرچقدر که بیشتر خود را از قید و بندها آزاد کنیم، بیشتر می‌توانیم زیبایی‌ها را درک کنیم و لذت ببریم. در واقع، شاعر به موضوع آزادی و عریان شدن از قید و بندها در مواجهه با زیبایی طبیعت اشاره دارد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که وقتی دانه‌ای از خاک سیاه را به حالت براق و درخشانی درمی‌آوریم، نشان‌دهنده‌ی شگفتی و زیبایی است. به گونه‌ای جلوه‌ای از زیبایی نمایان شده است که ما نیز از این منظر شگفت‌زده و متعجب شده‌ایم.

هوش مصنوعی: از نور وجود ما برکاتی به دیگران رسید، در حالی که ما خود نمی‌توانستیم به زبان عشق صحبت کنیم، اما با وجود این، درد و شکرگزاری این لطف را در دل‌مان احساس کردیم.

هوش مصنوعی: آتش ما به خاطر ضعف‌مان شعله‌ای به وجود نیاورد، چون وقتی که در آینه‌ها خود را دیدیم، مانند چراغ حیرت روشن شدیم.

هوش مصنوعی: در مکان عبادت، حس شوق و عشق وجود ندارد و به مانند اشک‌هایی که در حال سجده ریخته می‌شود، ما نیز با نشانه‌هایی که از خود برجای می‌گذاریم، یکی و همسان شده‌ایم.

هوش مصنوعی: برای کاهش مشکلات، چه نیازی به هنرها و مهارت‌های مختلف است؟ جهانیان به جستجوی علم و دانش پرداخته‌اند، اما ما هنوز نادان و بی‌خبر مانده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما به قدری در آتش درد وداع سوخته‌ایم که مانند آب ذوب شده‌ایم و اشک‌هایمان از چشمان‌مان به خاطر یاران‌مان سرازیر شده است.

هوش مصنوعی: در تماشای تو، درمان سردرگمی ما دشوار است. چشم‌هایمان مثل آیینه‌ای هستند که وقتی باز می‌شوند، به بی‌مژگانی تبدیل می‌شوند.

هوش مصنوعی: نیاز به دیگران برای بیدل بودن، ننگی بر دوش اراده است. ما مانند خورشیدی که از لباس عاریت برهنه شده، از خود بی‌نیاز گشته‌ایم.