هوش مصنوعی: ما از شرمندگی، ذهن‌مان را به فکر واداشتیم و در دنیای خیال به جستجوی روشنی و روشنایی پرداختیم.

هوش مصنوعی: دل هر قسمت از وجود ما به شدت خواهان ملاقات تو بود، اما چشمان‌مان را بستیم و هزاران آینه را به خاطر نقصی که داشتند، کنار گذاشتیم.

هوش مصنوعی: هرکسی که با تلاش و کوشش به ما نزدیک می‌شود، برای او به یاد تو افتادیم و به خودمان رسیدگی کردیم.

هوش مصنوعی: خدایا، ای کاش آینه‌ای بود که نشان دهد خرمن اشک‌هایی که به یاد تو ریخته‌ایم، چه اندازه است و چقدر پراکنده و ناراحت کننده‌اند.

هوش مصنوعی: گل نازکی‌ها و زیبایی‌های روحانی، از باغ دنیا نشأت می‌گیرد و این موضوع یادآور این است که وقتی به دنبال معنویات می‌رویم و به دامن آنها توسل می‌جوییم، در واقع خود را در مسیری متواضعانه قرار داده‌ایم.

هوش مصنوعی: در دنیای وسیع و پرعجیب جنون، شوقی وجود داشت که نیاز به آزادی و فضایی گسترده داشت. به همین خاطر، ما چندین دامنه از دل شوق را بر زمین گستردیم و به سراغ بیابان‌ها رفتیم.

هوش مصنوعی: هر چیزی که از ما بیرون آمد، مانند گل، نشان‌دهنده سکوت و آرامش ما بود. مانند شمعی که در اثر حرارت خود می‌سوزد و روشنایی می‌بخشد، ما نیز به واسطه نفس‌ و وجود خود، طوفانی ایجاد کردیم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به نوعی دلتنگی و احساس کمبود اشاره می‌کند. او از غم و رنجی سخن می‌گوید که در دلش وجود دارد و به این نکته توجه می‌کند که بر خلاف این احساسات عمیق، برخی چیزها را به راحتی از دست داده‌اند یا به بهای ارزان به دست آورده‌اند. احساسات و تجربیات عاطفی، مانند اشک‌ها و رنج‌ها، بسیار ارزشمندتر از چیزهای مادی به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: بهار با زیبایی و رنگ‌هایش به ما شادی و زندگی بخشید، در حالی که ما به دل تپنده و دردمند خویش دلبسته بودیم و آرزوهای خود را به پرواز درآورده بودیم.

هوش مصنوعی: رفتار ما نشان‌دهنده‌ی ناتوانی‌مان است و اشک ما مانند شمعی می‌سوزد. با زحمتی که کشیدیم، چشمان‌مان را زیبا کردیم و دل‌باختگی‌مان را نمایان ساختیم.

هوش مصنوعی: در جایی که همه چیز به خاطر شادی و سرور از بین رفته، تصور کردیم که ما هم جشنی برپا کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: بیدل از عشق و وصال محبوب مانند شراب درون جامی دل‌تنگ و غمگین است؛ گویی که از لب‌های زخمی دل، فریاد و ناله‌ای بلند کرده‌ایم.