هوش مصنوعی: به یاد آن فرصت‌هایی که ما هم به نوعی در تنگنا بودیم، مانند شعله‌ای که برای پرواز نیاز به کمی توقف دارد.

هوش مصنوعی: دلش طاقت درد انتظار را نیاورد و شکسته شد؛ وگرنه ما هم گاهی مانند شیشه‌ای بودیم که نذر سنگی کرده بودیم.

هوش مصنوعی: سلامتی و آرامش مانند موجی است که به طرز زیبایی بر روی تصویر ما نشست، اما وقتی دل ما شکست، رنگ و لعاب خود را از دست داد و به حالتی پریشان تبدیل شد.

هوش مصنوعی: ناامیدی از ما نشأت می‌گیرد، وقتی که دل‌خوشی‌هایمان از بین می‌رود. وقتی آرزوها از ما دور می‌شوند و دیگر به آنها نمی‌رسیم، در حقیقت ما هم رنگ و بوی خود را از دست می‌دهیم.

هوش مصنوعی: هر چقدر که خود را به نمایش بگذاریم، در واقع فقط به خاطر تصور و تلاش خودمان است که این نام و شهرت را بدست آورده‌ایم، زیرا اگر آیینه‌مان را نگاه کنیم، در واقع عیب و ننگی نیز داریم.

هوش مصنوعی: عشق به ما بی‌احترامی کرد و ما را به عنوان صید بی‌ارزش شناخت، ولی اگر به اصول و آیین ما توجه می‌کرد، متوجه می‌شد که ما درس عبرت و تجربه‌ای برای دیگران داریم.

هوش مصنوعی: صدای نالهٔ ما را دوستان نشنیدند و با این وضعیت ضعیف خود، ما سلاحی داشتیم.

هوش مصنوعی: ما هیچ کار دیگری نکردیم جز اینکه به ضعف و ناتوانی‌امان اعتراف کردیم. مانند شمعی که در کنار یک آیینه قرار دارد، ما هم در مقایسه با قدرت و بزرگی دیگران احساس خفت و ناتوانی می‌کنیم.

هوش مصنوعی: حیرت و زیبایی چهره‌اش باعث شد که ما در نهایت با هم آشتی کنیم، وگرنه هر بار که مژگانش را به هم می‌زد، ما جنگ و جدل داشتیم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که صدای ما در مجلس به گوش رسید، دیگر سکوت را ترک کردیم و مانند دودی به فضا پخش شدیم. در این مجالس، رنگ و جلوه‌ای خاص داشتیم که دل‌ها را به خود جلب می‌کرد.

هوش مصنوعی: هر چه مژگان محبوب از ما دورتر می‌شود، چشمان ما به خاطر آن عشق و وابستگی، همچنان پوشیده و پنهان باقی می‌ماند. در این حس، مانند آغوشی تنگ که دوری را بیشتر حس کنیم.

هوش مصنوعی: زندگی برای بیدل مانند مدهوشی است که در خیال‌ها غرق شده است و ما هم از وجود خود همین حس و حال را تجربه کرده‌ایم.