هوش مصنوعی: ما مانند سایه‌ای از کسانی که در این دنیا ناتوانی و کمبود دارند، در تبعید زندگی می‌کنیم. شخصی که طاقت و توانش به پایان رسیده است، ما نیز نشانی از آن طاقت هستیم.

هوش مصنوعی: نگرانی و ناتوانی ما باعث شده است که ارزش واقعی خود را از دست بدهیم. اگر فقط یک بار پلک بزنیم و از خواب غفلت بيدار شویم، به حقیقت و ذات اصلی‌مان پی می‌بریم.

هوش مصنوعی: افشاندن دامن از وسایل دنیا کار سختی نیست، اما کمی از جرأت و شجاعت ما کسر شده است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نیست که مانند شمع، با داغی و ناپاکی‌ها، خود را پنهان کند و در جستجوی آرامش باشد.

هوش مصنوعی: حرص و ولع برای به دست آوردن چیزهایی که مورد نیاز نیست، به اندازه‌ای آسیب‌زننده است که می‌تواند به میهمانانی که در سفره قناعت هستند، آسیب برساند. ما باید به نعمت‌هایی که داریم، بسنده کنیم و از کنجکاوی و دخالت در امورات دیگران دوری کنیم.

هوش مصنوعی: از زبان و بار گناهی که از همراهی دیگران به دوش می‌کشیم، مانند یاد آنانی که رفته‌اند، گل می‌روید. ما آینه‌ای برای عبرت‌گیری هستیم.

هوش مصنوعی: زمانی بود که زندگی در تنهایی برای ما ارجمند و دلنشین بود، اما اکنون به خاطر اختلاط با دیگران و از دست دادن حریم خصوصی، دیگر حرمت و ارزش خود را از دست داده‌ایم.

هوش مصنوعی: همچنین مانند مینای شفاف، از جبههٔ ما هیچ‌ چیز کم نشده است. ما در حال نوشیدن هستیم، اما در عین حال احساس خجالت و ناتوانی می‌کنیم.

هوش مصنوعی: با وجود همه ناامیدی، روزگار بدبختان همچنان پررنگ و روشن است، مانند شبی که در آن معصیت می‌شود، اما همچنان ما مانند عاشقانی هستیم که به صبح رحمت امیدواریم.

هوش مصنوعی: ما یک اثر هنری هستیم که می‌توانیم به دو شکل مختلف تجسم شویم: یا به عنوان یک عالم که نقش‌ها را می‌کشد و یا به عنوان کسی که در خیال خود تصویری زیبا و خیال‌انگیز را زنده می‌کند. در هر حال، ما مانند موی صورت در دستان هنرمند هستیم که می‌تواند ما را به هر شکلی درآورد.

هوش مصنوعی: ما یک نگاه مختصر داریم که می‌تواند خانه را روشن کند، و هیچ‌گاه مانند شعله‌ای که بی‌پروا می‌سوزد، فرصتی برای دودمان‌مان فراهم نمی‌شود.