هوش مصنوعی: بدون تو، مانند شمعی هستیم که از شدت ضعف و ناتوانی، رنگ و رویمان را از دست داده است و حالتی پوچ و بی‌حال داریم که به لباس‌مان منتقل شده است.

هوش مصنوعی: ما در زندگی خود به حدی در علم و آداب پرورش یافته‌ایم که با دیدن خودمان، حتی مژه‌هایمان هم به خاطر این تواضع و خضوع، خم می‌شوند.

هوش مصنوعی: خاک ما از روز قیامت مصون است و باید مواظب باشیم که مانع از بی‌قراری و آشفتگی ما شود.

هوش مصنوعی: زندگی به شکل یک طعمه بزرگ شده و ما در پیله‌های گره‌خورده‌اش گرفتار شده‌ایم.

هوش مصنوعی: دل به دنیا و وسایل آن وابسته نکن، زیرا حرص و طمع باعث می‌شود که از آزادی واقعی دور شوی.

هوش مصنوعی: آزادی و اندیشه‌ی آزاد، ما را از چنگال وابستگی‌ها و محدودیت‌ها رها کرده و به سوی تعالی سوق می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر این‌گونه است رفتار دوستان، پس دشمنی برای ما وجود ندارد.

هوش مصنوعی: زیبایی‌های صبحگاه مانند لباسی زیبا است که بر تن ما نیفتاده و فقط برهنه است.

هوش مصنوعی: برای ذخیره ثروت و نعمت، باید تلاش فراوانی کرد و تنها داشتن آرزو و امید کافی نیست. به عبارتی، غنای ناب به تنهایی به دست نمی‌آید، بلکه نیازمند زحمت و کوشش است.

هوش مصنوعی: در نهایت، خودبزرگ‌بینی و تکبر انسان باعث می‌شود که مانند شمع، به تدریج و با درد و رنج به پایان برسد.

هوش مصنوعی: پیام‌آور، خبر عشق را آورد، اما خود نیز بازگشت و از ما جدا شد.

هوش مصنوعی: بیدل، در اینجا به این نکته اشاره می‌کند که چراغی که از نفس او روشن است، نسبت به خورشید کم‌نور و ضعیف به نظر می‌رسد. او به نوعی احساس می‌کند که وجودش در مقایسه با روشنایی و بزرگی خورشید، ناچیز و کم‌رمق است. در واقع، او در جستجوی معنای عمیق‌تری از روشنایی و وجود خود است.