هوش مصنوعی: محبت با هنر ما به فاخته خود می‌بالد، چرا که زخم تیغ تو گردن ما را همواره در دور خود می‌چرخاند.

هوش مصنوعی: ما به خاطر ادب و احترام، زبان خود را از ناله و شکایت بسته‌ایم، تا مبادا لبخند تو باعث شرم و خجالت ما شود.

هوش مصنوعی: نمی‌دانیم از کجا به این زیبایی جلوه‌گر شده‌ای، من برای نحوه‌ی راه رفتنت جانم را فدای تو می‌کنم، حتی اگر مجبور شوم از خودم فاصله بگیرم.

هوش مصنوعی: به خاطر ضعف و ناتوانی‌ام، چقدر خود را عزیز و نازکنده نشان می‌دهد؛ اما او سر ما را از افتادن و شکستگی بلند می‌کند.

هوش مصنوعی: آه که نجاتی نیافتیم، وحشت مانند رنگی که شمع در قفس به خود می‌گیرد، ما را در بند نگه داشته است و نتوانسته‌ایم آزاد شویم.

هوش مصنوعی: در درون وجود ما، هر چند که دلی پر از درد و رنج دارد، اما هیچ گاه از آن گلایه‌ای نمی‌کند. حتی با وجود آسیب‌های جدی و شکست‌های بزرگ، هیچ نشانه‌ای از ناله یا افسردگی در ما دیده نمی‌شود.

هوش مصنوعی: اگر اخلاق زیبا و نیکو نداشته باشی، در دشت تنگی قرار می‌گریزی. به همین دلیل، ما با دامن گشاده منتظر تو هستیم.

هوش مصنوعی: ما به اندازه آسیب‌هایی که دیده‌ایم، آگاهیم و به جای دانه‌ها، همین تعداد موریانه‌ها را در خرمن خود داریم.

هوش مصنوعی: ما در اصل رنگ و ظاهر خاصی نداریم، اما در دل طبیعت جوانه‌زنی و رشد داریم. هم‌چنین، بر روی آب، موجی از روغن به شکل زیبایی نمایان است که به نوعی نمایانگر ماست.

هوش مصنوعی: سکوت ما رازهای دل را درک می‌کند و نشان می‌دهد که چه نکات بسیاری هست که زبان ناتوان ما قادر به بیان آن‌ها نیست.

هوش مصنوعی: از گل نپرس که عطر و بوی آن کجا خانه دارد، چرا که ما هم در پی یافتن مکانی برای آرامش هستیم.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانیم به دامن کسی دست بزنیم که نامش از نظر ما بسیار بالاتر و پاک‌تر است؟