هوش مصنوعی: ما هیچ چیز نیستیم، فقط توهمی از عدم به وجود آورده‌ایم و من، چیزی برای گفتن دارم که به صورت کلمات در آمده است.

هوش مصنوعی: سکوت بدون حسرت و گفتگو، شبیه به شیوه‌ی ناله کردن نیست. ما می‌توانیم در یک لحظه صداهایی را تولید کنیم که شامل فراز و نشیب‌های زیادی باشد.

هوش مصنوعی: هیچ تصویری از وجود ما در دنیا شکل نگرفت، تنها نشانه‌ای از ما باقی مانده که به یک خط از خاکستری شباهت دارد. ما در این زمینه کمبودهایی داریم.

هوش مصنوعی: ای آسمان، از ما ناتوانان بیش از این انتظار نداشته باش، چرا که ما به اندازه کافی سنگینی بار زندگی را بر دوش خود داریم.

هوش مصنوعی: این بیت می‌گوید که گرمای خورشید، رنگ و روی ما را تحت تاثیر قرار داده و به خاطر سایه‌ی نیکی و مرحمت دیگری، به آرامش نیاز داریم.

هوش مصنوعی: ما به خاطر خجالت و شرمندگی که داریم، تنها سجده‌ای در درگاه تو کافی است. اگر باران رحمتت نازل نشده، این مسئله ما را از تضرع و دعا کردن بازنمی‌دارد.

هوش مصنوعی: ما مدتی طولانی را در فکر و تأمل گذرانده‌ایم و در این مدت، به خیال و رؤیاهای خود پرداخته‌ایم.

هوش مصنوعی: بیا تا با یک سجده خالص، آبرویی برای خود بسازیم. ما به نشانه‌ی زحمتی که کشیده‌ایم، بر خاک پای تو علامتی گذاشته‌ایم و به تو قسم خورده‌ایم.

هوش مصنوعی: صبح ما روشن است، اما آرامش خاصی ندارد. ما از خیال خود در تلاشیم که شکل و معنای زیبایی به آن بدهیم.

هوش مصنوعی: دست نیاز ما به آسمان بلند است و نشان از حیرت و شگفتی ما دارد، چون علم و دانش را به مانند کمان مژه‌ها آورده‌ایم.

هوش مصنوعی: رقص و شادی ما به خاطر آرزوی نابودی است، با اینکه در حال ناله و شکایت هستیم، اما در کنار آن، زیبایی و تزییناتی هم به همراه داریم.

هوش مصنوعی: تلاش ما و کسانی که در مسیر قرار دارند، به جایی دیگر نمی‌رسد؛ ما مانند کسانی هستیم که به طور ناخواسته بر روی اثری که بر زمین مانده، قدم گذاشته‌ایم.

هوش مصنوعی: تلاش و اراده ما مانند سپیده‌دم است که به طور مستقیم به آنچه داریم وابسته نیست. همین که وجود داریم و از هیچ به وجود آمده‌ایم، کافی است.

هوش مصنوعی: جمعیت ما تنها برای درس عبرت است و نتیجه‌ای جز آن ندارد. ما که خیال و آرزوهایی در سر داریم، در واقع به دیدن و تجربه کردن این واقعیت‌ها پرداخته‌ایم.