هوش مصنوعی: شنیده‌های زیادی هست که ما به آن‌ها گوش داده‌ایم و حالا که می‌خواهیم صحبت کنیم، همه‌ی آن‌ها را فراموش کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: درد دل ما و شور زندگی دنیایی که در آن هستیم مانند غباری بر سر ما نشسته است، اما ما در سکوت به یاد کسی هستیم و او را زیارت کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما تسلیم شده‌ایم و نمی‌دانیم که چه کسی در این دنیای پر زرق و برق قدرت دارد. ما لحظه‌ای به گرد نُه آسمان سفر کرده و تمامی آن را به دوش کشیده‌ایم.

هوش مصنوعی: مشکلات و سختی‌های زندگی را می‌توان با کمی بی‌توجهی و آرامش حل کرد. ما دلمان را به خواب و آرامش بسته‌ایم تا از تندبادهای زندگی در امان بمانیم.

هوش مصنوعی: دیگر آن شور و حال سابق را نداریم، چون حالا فقط به درد و رنج می‌پردازیم و دیگر نمی‌توانیم به زیبایی‌های زندگی توجه کنیم.

هوش مصنوعی: در دل سحر، شگفتی مانده از شیوه نگاه ماست. ما جانمان را بر سر عشق کسی گذاشته‌ایم و برای یک آغوش آماده‌ایم، حتی اگر این آغوش هزار زخم و درد به همراه داشته باشد.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به زیبایی و جلوه‌ای اشاره می‌کند که به واسطه‌ی نگاه دیگری به دست آمده است. او این احساس را همانند پرواز یک طاووس توصیف می‌کند که تحت تاثیر نگاه آن شخص، رنگ و زیبایی خاصی پیدا کرده است. در واقع، شاعر در حال بیان این احساس است که زیبایی و جذابیت درونی ناشی از محبت و توجه دیگران است.

هوش مصنوعی: دیگر بر روی وضعیت ما اشتباهات جنون‌آمیز اضافه نکن، زیرا ما هم کم نداریم که به نادانی خود ادامه داده‌ایم.

هوش مصنوعی: افراد به زندگی و زیبایی‌های آن افتخار می‌کنند و به آن ناز می‌کنند، اما ما به ناپایداری و زوال دنیا تکیه داریم و خود را از اشتباهات پنهان ساخته‌ایم.

هوش مصنوعی: بیدل درباره موضوعاتی صحبت می‌کند که فقط برای افراد خاص قابل درک است. او به این نکته اشاره می‌کند که ما در زندگی‌مان معانی عمیقی را فراموش کرده‌ایم که این معانی ممکن است برای دیگران قابل فهم نباشد.