هوش مصنوعی: ما با خاکستری، آرزوی شعله‌ور شدن داریم و سر به فرمان‌برداری از ادب نهاده‌ایم، در عمق وجود خود را پر کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: آرزوها در وجود ما جان را می‌دزند و همچون قطره‌ای از دریا ما خود را بی‌حرکت و بی‌جنبش گوهری ارزشمند ساخته‌ایم.

هوش مصنوعی: ما مانند اشکی هستیم که در اثر دیوانگی و طلب، پاهای‌مان لغزش کرده و خیال‌مان به دور خود می‌چرخد.

هوش مصنوعی: بی‌زبانی و خاموشی هم مانند ابری است که از تکرار یک صدا در صد جا خبری نیست. هر جا که شنیدنی وجود دارد، ما به خاطر سکوت، ناشنوا شده‌ایم.

هوش مصنوعی: از بزرگی و قدرت مسائل بی‌اهمیت نپرسید، ما تنها یک ذره‌ایم که سرزمین وجود را به بازی گرفته‌ایم.

هوش مصنوعی: در هستی، فضایی به اندازه‌ای وجود ندارد که عدم بتواند به طور پیوسته و مکرر ظهور کند، زیرا طبیعت وجود به اندازه‌ای محدود است.

هوش مصنوعی: در نهایت، نشانه‌ها و آثار ما به گونه‌ای خواهد بود که روزی دیده و خوانده می‌شوند، درست مثل اینکه باد صدایی که ما ثبت کرده‌ایم را دوباره به گوش می‌رساند.

هوش مصنوعی: سکوت در زمینه علم جمعیت، مانند تمرینات سختی است که در یک مکان خاص انجام می‌شود؛ اما در این زمان، ما به اشتباه برای خودمان ادعای لاغر بودن کرده‌ایم در حالی که واقعیت چیز دیگری است.

هوش مصنوعی: در گوشه‌ای از عدم و ناشناخته، ما فرصتی برای آرامش داریم و در این مکان، مانند شعله‌ای درون یک حلقه، خود را محدود کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما از این باغ به جایی نرسیدیم و راز ما برای هیچ‌کس روشن نشد. هدف ما رنگ گل‌ها بوده، اما حالا پرواز کرده‌ایم بدون این‌که بال داشته باشیم.

هوش مصنوعی: زحمت نکن که بفهمی چه بر ما رفته، چون سرنوشت ما مشخص است و به راحتی قابل مشاهده است. ما با تلاش و عرق‌ریزی خود به این واقعیت پی برده‌ایم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر با احساسات عمیق خود در فضایی پر از نگرانی و اضطراب، از شوق و احساس دل‌انگیز خود سخن می‌گوید. او مانند نفسی که در خانهٔ آینه مانده، در این مکان بی‌رحم و تاریک، به آرامش و زیبایی خود متکی است و این احساسات را در دل نگه داشته است.