هوش مصنوعی: ما با چشم‌های منتظر به تو نگاه می‌کنیم و امیدی بزرگ در دل داریم؛ قدم‌های تو برای ما مانند خانه‌ای روشن و سفید در دل شب است.

هوش مصنوعی: دل به یاد تو شاداب و پر از زندگیست، و چشمانم در حیرت و تماشا از زیبایی‌های تو، مانند باغی سرسبز می‌باشد. ما به این زیبایی و شگفتی توجه و تفکر کرده‌ایم، گویی که روز عید را جشن گرفته‌ایم.

هوش مصنوعی: مانند صدفی که در کنار دریا زندگی می‌کند، قناعت و رضایت به زندگی در شرایط فقر و امتحان است. به قدری در برابر مشکلات و سختی‌ها مقاومت کرده‌ایم که روح و جان ما مانند استخوانی سخت و محکم شده است.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به تأثیر جنون و عشق اشاره می‌کند که فکر را از محدودیت‌های معمولی خود خارج می‌کند. او می‌گوید که در سایهٔ راحتی و آسایش، از آنچه که هستیم و آنچه که داریم، جدا شده‌ایم و برهنه یا عریان از ظواهر دنیوی شده‌ایم. این حالت، نشان‌دهندهٔ رویکردی عمیق به زندگی و عشق است که در آن محدودیت‌ها و قیدهای اجتماعی کنار گذاشته می‌شوند.

هوش مصنوعی: ما در حیرت و شگفتی به سر می‌بریم و نمی‌دانیم که چه کسی می‌تواند صدای اسرار نهفته را درک کند؛ ما تنها با رنگ و جلوه‌های ظاهری، آن را به نمایش گذاشته‌ایم.

هوش مصنوعی: دست از خواسته‌هایمان برداشتیم و به سرنوشت افرادی که رفته‌اند سپردیم. اکنون باید با دقت به احساسات و پیام‌های دیگران گوش دهیم، چرا که تغییراتی در درون‌مان رخ داده و ابراز ناراحتی می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ای کاش کسی می‌دانست که چطور می‌توان خجالت ناشی از اتهام سکوت را برداشت و در عوض، از آنچه گفته‌ایم و شنیده‌ایم یاد کرد.

هوش مصنوعی: زمانی که شمع به پایان می‌رسد و فرصتی برای اشک و غم ندارد، صبح فرامی‌رسد و می‌فهمیم که حتی در این لحظات نیز نمی‌توانیم بخندیم؛ چرا که در اعماق دل، داغی از فقدان شهید داریم.

هوش مصنوعی: اگر خطای ما قابل پذیرش باشد و به نوعی به زندگی مرتبط باشد، تا زمانی که به مرگ نزدیک شده‌ایم، فقط ناله و افسوس سر داده‌ایم.