هوش مصنوعی: از آنجا که در راه حقیقت و خلوص قدم گذاشته‌ایم و به تنهایی پیش می‌رویم، همیشه سایه ما در هر قدمی که برمی‌داریم، عقب‌تر مانده است.

هوش مصنوعی: چشم‌هایمان به دلتنگی و خمیازه‌ای گواه بر حال ما هستند، در هر جایی که برویم، به نظر می‌رسد جای ما خالی است و انگار رفته‌ایم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس را نرساند که از زیبایی و جاذبه محبوب محروم بماند، زیرا مانند مرواریدی هستیم که سال‌هاست در دریا غوطه‌وریم.

هوش مصنوعی: فکر و اندیشه‌ی ما مانند شمعی که در انتهای عمرش قرار دارد، به طور کامل در عمق خاک دفن شده است و ما در این مسیر، در عمق مشکلات و سختی‌ها، گم شده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما در این راه ناتوان و عاجزیم و جرات عمل را نداریم. مدتی است که مانند پرنده افسانه‌ای، فقط در گفتارها وجود داریم و در عمل هیچ خبری از ما نیست.

هوش مصنوعی: سایه هیچ‌وقت نمی‌تواند به اندازه خورشید نسبت داشته باشد، همان‌طور که تو ما را در خیال خود آورده‌ای؛ در حالی که ما سال‌هاست که رفته‌ایم.

هوش مصنوعی: هر چقدر در این دنیا تلاش می‌کنیم و جستجو می‌کنیم، چیزهای زیادی اطراف ما وجود دارد که در تاریگی و گم‌شدگی به سر می‌برد. ای کاش مانند هنگام سحر که نور آفتاب همه جا را روشن می‌کند، واقعیت‌ها و حقیقت‌ها نیز برای ما روشن و واضح می‌شدند، زیرا ما به سوی بالاترین و بهترین‌ها رفته‌ایم.

هوش مصنوعی: اگر در این جمع نتوانی ما را پیدا کنی، بدان که امروز همگی اینجا نیستیم، اما به آینده رفته‌ایم.

هوش مصنوعی: دوستی و ارتباط بین هر چیز بستگی به توانایی و استعداد آن دارد و تا زمانی که انسان در خیال و اندیشه مروت و بزرگواری را فراموش نکند، می‌توان گفت از دنیای مادی فاصله گرفته است.

هوش مصنوعی: اگر بخواهیم معنی این بیت را به زبان ساده بیان کنیم، می‌توان گفت: بیان مفهوم و حقیقتی که در دل داریم، بدون خدشه و اشتباه است، اگر از روی ظاهری زیبا و جذاب به نظر برسد، مانند نوشتن خطی زیبا که با دقت و هنرمندی انجام شده است.

هوش مصنوعی: زندگی همچون سازی است که به این رنگ و لطافت نیاز دارد. ما و غم و اندوه، از این مکان در یکجا رفته‌ایم.

هوش مصنوعی: اگر پیامی به تو برسد، دلیل بر این نیست که از نفس و حیات کم شده است. ما پیش از آمدن‌های جدید، تا کنون در این دشت و زندگی گام برداشته‌ایم.

هوش مصنوعی: بیدل می‌گوید: درک ما از وجود و عدم، آن‌قدر عمیق نیست که بخواهیم درباره‌اش نظر بدهیم. چه کسی می‌داند که ما از بی‌خودی به اینجا آمده‌ایم یا شاید از این جهان رفته‌ایم؟