هوش مصنوعی: اگر جمله‌ای از حال و هوای جهان نوشته‌ایم، به آن رنگ و زیبایی خاصی بخشیده‌ایم و آن را به شکل خاصی درآورده‌ایم.

هوش مصنوعی: در مسیر آموزش و یادگیری، چقدر خطا و اشتباه وجود دارد که ما این راه‌ها را به خاطر بی‌تدبیری خود به صفحات زندگی‌امان می‌نویسیم.

هوش مصنوعی: در هر جایی که نشانه‌ای از واقعیت و امکان وجود داشته، تجربه‌ها و آموزه‌های فراوان را در دل داریم که می‌تواند عبرت آموز باشد.

هوش مصنوعی: از درد و حسرتی که نوشیدنی روی لبم است، لکه‌های خون بر سفیدی گردن پرنده زیبایی را به تصویر کشیده‌ام.

هوش مصنوعی: راز آغاز که فراتر از ذات انسانی و وجود خارجی است، به گونه‌ای پنهان مانده که ما در نوشته‌هایمان به وضوح به آن اشاره کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: سواد نسخهٔ اشک به معنای محتوای عمیق و دلنشینی است که از دل غم و اندوه بر می‌خیزد. غمنامه‌ها، که داستان‌هایی از درد و رنج هستند، با آرزو و خواسته‌های ما شکل گرفته‌اند و این نوشته‌ها به نوعی بیانگر احساسات عمیق ما هستند.

هوش مصنوعی: ما برای حفظ آبرو و شخصیت خود، به قدری تلاش کرده‌ایم که نشانه‌ای از خود بر آسمان‌ها به جا گذاشته‌ایم. بدن ما به مانند خاکی است که در مسیر عشق و احترام به او قرار دارد.

هوش مصنوعی: حقیقت دنیا از نمایان شدن ویژگی‌های ما قابل درک است، مانند اینکه ما تجربیات و نتایج زندگی‌امان را به‌گونه‌ای ثبت کرده‌ایم که شبیه خط‌های موج دریا به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: وقتی که پیام‌رسان رنگش عوض شد و دیگر به سمت ما نیامد، فهمیدیم که نامه‌مان به موجود نادرستی ارسال شده است.

هوش مصنوعی: در مکانی که نیاز و خواسته‌ها مطرح می‌شود، چه چیزی برای گفتن وجود دارد؟ مثل این است که قلم ما به نشانه درخواست و عشق، بارها و بارها به زمین افتاده و سجده کرده است.

هوش مصنوعی: اگر کسی دستش را بلند کند و نامه‌ای به تو نشان بدهد، کافی است تا متوجه شوی که دعاهایی برایت نوشته‌ایم.

هوش مصنوعی: خطی که مانند یک پرگار در دنیای بی‌خودی می‌چرخد، به زیبایی و ظرافتی شگفت‌آور نوشته شده است. ما در کلام خود از نشانه‌هایی استفاده کرده‌ایم که حاکی از حالتی ویژه و عشقی خالص است.