هوش مصنوعی: ما گیج و شگفت‌زده‌ایم، اما در میان ترس‌هایمان در کنار هم هستیم. مانند برگ‌های لطیف، در کنار نسیم صبح به آرامی حرکت می‌کنیم.

هوش مصنوعی: وجود ما که مانند حبابی است، تنها به خاطر خجالت از خاموشی‌امون صدایی از ما نمی‌آید. وجود واقعی ما در حقیقت یک خیال و توهم بیشتر نیست.

هوش مصنوعی: این دریا که سرشار از هیجان و شور است، نتوانسته است اضطراب ما را کاهش دهد. زیرا با وجود این همه زیبایی در دل، ما همچون مرواریدی در گوش خود به آرامش دست نیافته‌ایم.

هوش مصنوعی: ما در خوابمان کنار هم بر روی رخت خواب لطیف زندگی می‌خوابیم، از نازک مژگان خود چون چشم‌های خس روی هم می‌پوشانیم.

هوش مصنوعی: ما از عمق دریا هم نمی‌توانیم تشنگی‌مان را رفع کنیم، زیرا آب را از لبهٔ شمشیر می‌نوشیم.

هوش مصنوعی: گاهی در چشمانم اشک می‌چکد و گاهی بر مژه‌هایم می‌نشینند، مثل اشک‌های ناامیدی که بر دوشمان سنگینی می‌کنند.

هوش مصنوعی: ما در کارهایمان شوخی نداریم؛ چون مانند آینه، حیا و وقار را به تصویر می‌کشیم و عیب‌های خود را با پوشاندن آن‌ها با پیراهنی از حیا پنهان می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ما مانند چشمه‌ای هستیم که از شدت شوق و هیجان، پر از اشک و ناله می‌کوشیم به زندگی ادامه دهیم.

هوش مصنوعی: در اینجا بیان می‌شود که حقیقت و جوهر وجودی ما در جایی خاص محدود نیست و هر جایی که سخنی از آن حقیقت به میان بیاید، ما آماده‌گوش‌فرادادن و درک آن هستیم. در واقع، این نشان‌دهنده‌ی آمادگی و توجه ما به حقایق زندگی است که به هر شکلی خود را نشان می‌دهند.

هوش مصنوعی: چه کسی، ای باران رحمت، خوبان را وادار می‌کند که به یاد این بی‌دل بیفتند؟ ما از خیال خوشدلان آنچنان غافل شده‌ایم که به غم‌های خود نیاندیشیم.