هوش مصنوعی: سال‌هاست که با چشمان پر از ناز و محبت زندگی کرده‌ایم و از اشک‌های خود به انتظار چیزی ارزشمند و قیمتی می‌گذرانیم.

هوش مصنوعی: زیبایی‌ای که تحت تأثیر نگاه‌های شگفت‌انگیز قرار می‌گیرد، باعث می‌شود ما به جاذبه‌های عجیب آن توجه کنیم و در دام جذابیتش بیفتیم.

هوش مصنوعی: ما به خاطر ناز تو در هر جا که بروی، مانند سایه‌ای زیر پاهایت خواهیم بود و به تو می‌پیوندیم.

هوش مصنوعی: اگر از مردم دور بمانیم، این دوری برای ما گران نخواهد بود؛ زیرا ما در دریای پرخطر زندگی شنا می‌کنیم و باید از چالش‌ها و سختی‌ها عبور کنیم.

هوش مصنوعی: ما امروز اگرچه شکست خورده‌ایم و بال‌ و پر ما آسیب دیده، اما هنوز هم با تمام وجودمان ناامید نیستیم و تلاش می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ای چرخ، ای گردونه‌ی دنیا، پاس‌دار و نگهدار درد و رنج دل خسته‌ی من هستی. ما این رشته‌ی وابستگی را از پای جواهر زندگی‌ام قطع می‌کنیم.

هوش مصنوعی: مدت زیادی است که در فضایی که به ادب و آرامش می‌پردازد، از درد و رنجی که در دل داریم، نشانه‌هایی بر جا می‌گذاریم.

هوش مصنوعی: ما در این جمع ساکت و خاموش، مانند شمعی در تاریکی، با حیرت و شگفتی به اطراف خود نگاه می‌کنیم و انگار در حالت خواب آلودگی و بی‌حوصلگی به تماشای دیگران نشسته‌ایم.

هوش مصنوعی: آتش دل ما را که از غم روزگار می‌سوزد، فقط با مرهمی از کافور آرامش می‌دهد. این درد و اندوه همچون آهی است که از عمق جان برمی‌خیزد و ما آن را در دل در شب سرد احساس می‌کنیم.

هوش مصنوعی: مانند نفس، وجود جهان به تو وابسته است؛ در حالی که ما در اینجا زندگی می‌کنیم و دشواری‌های سفر را تحمل می‌کنیم.

هوش مصنوعی: فرصت اجازه نمی‌دهد که همیشه شوخی کنیم؛ ما آینه‌ای به روی شعله می‌کشیم.

هوش مصنوعی: بیدل به خاطر سادگی‌امان، که مانند آینه‌ای صاف و بی‌پنهان هستیم، باید تحمل کنیم که آنچه به دلمان می‌آوریم، چیزی جز خاکستر نیست.