هوش مصنوعی: ما با دل‌درد و شور و شعف، تصاویری از روز قیامت را می‌سازیم. ما هنرمندانی هستیم که از ناله‌های درونمان، آثار زیبا و عمیقی خلق می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ما در میان دنیای خود، مانند آینه‌ای در آغوش یک طوفان بزرگ، دچار حیرت و شگفتی هستیم. نفس و وجود ما همچون نهنگ، در محیطی وسیع گشته و به فراسوی افکار و اندیشه‌ها کشیده می‌شود.

هوش مصنوعی: ظالم با حرف‌هایش دل ما را خالی می‌کند. ما در جواب به او، از جیب خود آتش و ناراحتی را بیرون می‌آوریم.

هوش مصنوعی: از زیبایی‌هایی که در آینه مشاهده کرده‌ایم، ما نقوشی بر روی صفحه‌های هنر می‌زنیم.

هوش مصنوعی: ما برای حفظ زیبایی عافیت و آرامش، از دردی که در دل داریم، کلاهی بر سر می‌گذاریم و خود را محافظت می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ما در نزدیکی یکدیگر قرار داریم و چاره‌ای نداریم، مانند آیینه‌ای هستیم که تصویر یکدیگر را نشان می‌دهیم.

هوش مصنوعی: در اینجا پاسخ نامهٔ عاشقانه نادیده گرفته می‌شود و ما بی‌فایده در انتظار خبری هستیم.

هوش مصنوعی: این بیت بیان می‌کند که ما تصویر و خیالات خود را در آینه‌ای نمی‌گذاریم بلکه آن‌ها را بر روی صفحاتی دیگر ترسیم می‌کنیم. به عبارت دیگر، ما توانایی این را داریم که تصورات خود را به دنیای جدیدی منتقل کنیم و با خلاقیت، آن‌ها را بازآفرینی کنیم.

هوش مصنوعی: ما در دنیای پرآشوب و پرهیاهو زندگی می‌کنیم و عمر کوتاه‌مدتی را مانند بار سنگینی به دوش داریم. در واقع، زندگی ما شبیه به سفر قافله‌ای است که مدام در حال حرکت است و باید از فرصت‌هایی که به دست می‌آوریم، بهره‌برداری کنیم.

هوش مصنوعی: ما به خاطر زندگی‌ای که پشت سر می‌گذاریم، به نشانه نیاز و عبادت، سرمان را به خاک گذاشته‌ایم.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی به واقعیت‌های زندگی عمق ببخشی و غنا ببخشی، باید به تصویرهایی که در ذهن داری و رنگ و لعاب آن‌ها اهمیت بدهی. ما هم آنچه را که در خیال داریم، به زیبایی و ارزش می‌بخشیم.

هوش مصنوعی: خاکِ سرزمین ما به اوج می‌رسد، اما ما هنوز در حسرت تو هستیم و دل‌تنگی خود را نمی‌توانیم پنهان کنیم.