هوش مصنوعی: ما به وجود خود شک داریم و آن را فقط یک خیال می‌دانیم، مانند حبابی که بر روی سطح آینه وجود دارد و در واقع هیچ بنیاد و استحکامی ندارد.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به این نکته اشاره می‌کند که حال و هوای ما مانند صدای جرس است که از دل‌های مشتاق ما ناشی می‌شود. همچنین او احساس می‌کند که در این سرزمین با شور و شوقی که در دل دارد، گام برمی‌دارد. به عبارت دیگر، این شوق و هیجان باعث می‌شود تا در مسیر زندگی حس کنیم که در حال حرکت هستیم.

هوش مصنوعی: ما نمی‌توانیم به راحتی زمان را از دست بدهیم و فرصت‌ها را نادیده بگیریم. زندگی‌مان مثل صبح است که با تهدیدی دوگانه همراه است و باید هوشیار و مراقب باشیم.

هوش مصنوعی: می‌توان از وجود من جهانی از عبادتگاه‌ها ساخت، همان‌طور که هر رشته مو و ابرویم را برای خم شدن در پیشگاه خدا وقف کرده‌ام.

هوش مصنوعی: دل چیزی نیست که بتوان به راحتی از دست داد. حتی اگر تمام خون بر روی آن بریزد، ما هنوز هم آن را گرانبها می‌دانیم.

هوش مصنوعی: بی‌توجهی به زیبایی و لطافت زندگی می‌تواند ما را دچار درد و رنج کند. هرچقدر هم که به زیبایی‌ها نگاه کنیم، باید از درون خودمان به آن‌ها برسیم وگرنه تنها نظاره‌گر خواهیم بود و نمی‌توانیم لذت کاملی ببریم.

هوش مصنوعی: اگر کسی بخواهد به‌تنهایی به جایی سفر کند، این کار آسان نیست. ما هرجا که می‌رویم، از خودمان فاصله می‌گیریم و وحشت و اضطراب داریم.

هوش مصنوعی: بهار زیبایی‌ها رنگ‌های متفاوتی دارد، اما عشق و زیبایی واقعی رنگی ندارند. اگر عشق و زیبایی بخواهند، ما هم آینه‌ای داریم که می‌تواند دوگانگی را نشان دهد.

هوش مصنوعی: ما به قدری از زیبایی و جذابیت حسن شگفت‌زده شده‌ایم که گویی در تماشای جلوه‌ها و نمودهایش، مانند آئینه‌ای سفید و خوش‌قلمی هستیم که به زیبایی‌های او می‌نگرد.

هوش مصنوعی: اگر اشکی نباشد، خجالت هم به نوعی جبران می‌شود. برای هر بهانه‌ای که چشم ما را نمی‌بیند، ما هم برای پوشاندن آن، جبهه‌ای داریم.

هوش مصنوعی: چشم حیران من هر چیزی که بخواهد را پیدا می‌کند، افرادی که از خود رفته‌اند و ما نشانه‌های قدم خود را داریم.

هوش مصنوعی: چند وقت دیگر باید برای به دست آوردن امید و آرزوهایمان زحمت بکشیم؟ با این حال، از ناامیدی چه چیزی کم داریم؟