غزل شمارهٔ ۲۲۴
نام خود را تا به رسوایی علم داریم ما
از ملامتکی به دل یک ذره غم داریم ما
از قناعت بود ما را دستگاه همتی
چون هما در ظل بال خودکرم داریم ما
بر امید آنکه یابیم از دهان او نشان
روی خود را جانب ملک عدم داریم ما
در حرم،گه شیخ وگاهی راهب بتخانهایم
هرکجا باشیم بیدل یک صنم داریم ما
اطلاعات
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: پروژهٔ بازبینی OCR
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
نام خود را تا به رسوایی علم داریم ما
از ملامتکی به دل یک ذره غم داریم ما
هوش مصنوعی: ما به خاطر نام خود، که ممکن است به رسوایی بینجامد، از کسی که ما را سرزنش میکند، دلخور نیستیم و فقط یک ذره غم در دل داریم.
از قناعت بود ما را دستگاه همتی
چون هما در ظل بال خودکرم داریم ما
هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که ما با قناعت و رضا به زندگی خود ادامه میدهیم و در سایهی محبت و لطف خداوند، مانند پرندهی بزرگ و باعظمتی چون هما تحت حمایت و نیکی او هستیم. یعنی قناعت و اعتماد به خداوند، ما را به جایگاهی بالا و امن رسانده است.
بر امید آنکه یابیم از دهان او نشان
روی خود را جانب ملک عدم داریم ما
هوش مصنوعی: ما امید داریم که نشانی از چهره او را در سخنانش بیابیم، اما در واقع به سوی دنیای عدم و نابودی میرویم.
در حرم،گه شیخ وگاهی راهب بتخانهایم
هرکجا باشیم بیدل یک صنم داریم ما
هوش مصنوعی: ما در هر مکانی که باشیم، چه در مکانهای مذهبی مثل حرم یا معابد، همیشه عشق و معشوقهای داریم که در دلمان جای دارد.

بیدل دهلوی