هوش مصنوعی: به خاطر ضعف و ناتوانی در زندگی، انگار هر روز صبح زود شروع به فکر و تدبیر می‌کنم تا جایی که نفس کشیدن برایم دشوار می‌شود و احساس پیرشدن می‌کنم.

هوش مصنوعی: جلوه و نمای من هنوز در فضایی بی‌رنگ و بی‌حالت وجود دارد که فکر من در آن محبوس شده و با یک نگاه به من زنجیر شده‌است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به واقعیت ناچیز و بی‌ارزش من توجهی نمی‌کند، چرا که وجود من همچون خوابی است که هیچ‌کس یادش نمی‌آید و تعبیرش تنها عیب و نکوهش است.

هوش مصنوعی: از سر تا پا در حیرتم که نمی‌دانم به روی چه کسی چشمانم تصویر را می‌بیند.

هوش مصنوعی: من مانند آتش در حال سوختن هستم و جز خاکستر چیزی از من باقی نمی‌ماند. اگر بر آتش من فشار بیاید، تمام وجودم تبدیل به بخار می‌شود.

هوش مصنوعی: نی‌ صدای دلنشینی دارد که به خاطر عشق و جست‌وجو، مانند رنگی که از خود به دور می‌شود، روح مرا در پی خود می‌کشد و از من می‌گیرد.

هوش مصنوعی: عاشق واقعی همیشه در جستجوی زیبایی و محبت است و در این مسیر حتی به سرزمین‌های دوردست و زیبا مانند هند نیز فکر می‌کند. عشق او مانند بهاری سرشار از تازگی و سرزندگی است، اما در عوض، غم و رنجی نیز برای او به همراه دارد.

هوش مصنوعی: نگاه آهو چشمی خیره و ترسناک است که به من دست می‌دهد و در روشنایی روز هم نمی‌توانم شب را از خود دور کنم.

هوش مصنوعی: زمانی که جاده به رنگ ساختمان من آسیب می‌زند، دیگر نیازی به تعمیر من نیست؛ زیرا رد پای من روی آجرها نقش بسته است.

هوش مصنوعی: از اینکه در آتش عشق می‌سوزم نپرس، ای مشاور، زیرا ممکن است مثل اسپند در آتش، به گریه و ناله درآیم.

هوش مصنوعی: من آن کودک مظلومی هستم که مادر زمانه درد و رنج را به چشمانم انتقال داده و من را به کام فراق و سختی رفته است.

هوش مصنوعی: به قدری از قدرت و تسلط خود فاصله گرفته‌ام که اگر خودم را بکشند، حتی نمی‌توانم به خودم برگردم.