هوش مصنوعی: من نه نیازی به ترمیم قلب خود دارم و نه به پرورش بدن، بلکه فقط به پرورش آن مشت خاکی می‌پردازم که به خاطر عشق و شور و شوق، جان می‌گیرد.

هوش مصنوعی: نگاه من به قربانیانم گویی همیشه با هم هستند؛ بدون هیچ نفسی، من عمری است که در میان اندوه و غم خود را در عزا می پرورانم.

هوش مصنوعی: من صبر می‌کنم تا ببینم آتش غم و اندوه به فریاد من می‌آید، در حالی که حس ناامیدی در درونم همچون آتشی در حال سوختن است و من به پرورش آن ادامه می‌دهم.

هوش مصنوعی: حس آرامش من در واقع از آوارگی و بی‌سرنوشتی‌ام ناشی می‌شود و شب‌های غم‌انگیز غربت را حتی در سرزمین خودم تحمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: من پیر شده‌ام و از جذابیت‌های زندگی شرمنده نیستم، بلکه در سایه‌ی درختان قدیمی، تجربه و درس‌هایی را که از گذشته آموخته‌ام می‌پرورانم.

هوش مصنوعی: دل خود را به یاد گیسوی زیبای کسی گره زده‌ام و در عالم خیال به فکر زیبایی‌های ختن هستم.

هوش مصنوعی: در سکوت و تنهایی خود احساس بی‌دلیلی نمی‌کنم؛ چون به عمق معانی فکر می‌کنم و ارتباط بین کلمات را خوب درک می‌کنم.

هوش مصنوعی: بدون تماشا و توجه، تعلق و وابستگی به این جسم زجرکشیده در قفس امکان‌پذیر نیست. از این دست گل‌های زیبا در دشت دل‌انگیز پرورش می‌دهم.

هوش مصنوعی: اشک مجنون نشانه‌ای از انتظار و عبرت است. این اشک به لیلی کمک می‌کند تا نهالی را که من در حال پرورش آن هستم، رشد کند.

هوش مصنوعی: من به این رنگ و حالتی که دارم، که از هماهنگی و سازش چیزی کمتر نیست، در مقایسه با ناز و زیبایی آن گل، اهمیت می‌دهم و به پرورش زیبایی‌ام ادامه می‌دهم.