هوش مصنوعی: از فضای بی‌خودی بیرون می‌آیم و حالتی شگفت‌انگیز دارم. از قواعد و آداب دور شده‌ام و اگر به جنون برسم، به خاطر این حالتی که دارم، نمی‌توانم به عقل و هوش مردم توجه کنم.

هوش مصنوعی: من از محدودیت‌ها و ضعف‌های خود بی‌خبر نیستم، اما می‌دانم که تا زمانی که قدرت و امکانات سلیمان وجود دارد، من هم می‌توانم به اندازه‌ای از آن بهره‌مند شوم.

هوش مصنوعی: در دنیای بیگانگی، با این حال من به آشنایی رسیده‌ام. مانند تصاویر در آینه، در دوری از نزدیک بودن، احساس نزدیکی می‌کنم.

هوش مصنوعی: بهتر است که به حالت خاکستر درآیم و کسی از رازهای کارهایم باخبر نشود، حتی اگر به قیمت پنهان ماندن مصیبت و مشکلاتم باشد.

هوش مصنوعی: برو ای زاهد و به فکر خودت باش، هر کسی نظری دارد. تو در حیرتی و من از روی بی‌توجهی به آرزوهایم در مورد بهشت و حور.

هوش مصنوعی: در روزگار خوشبختی، ناز و کرشمه‌های من توجه‌ها را جلب می‌کند. من به خاطر شکست‌های خودم می‌توانم این وضعیت را درک کنم و خود را عذرخواهی کنم.

هوش مصنوعی: من به نهایت بار زندگی تسلیم شدم و سرم را به خاک می‌گذارم. اما چگونه می‌توانم از حکم این تحمیل و خضوع در برابر آن مزدور تاب بیاورم؟

هوش مصنوعی: اگر حقیقت به دست افرادی که وا مانده‌اند برسد، می‌تواند آنها را به حالتی مستی و سرخوشی برساند و لغزش‌های مژگان فردی مست را نمایان کند.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به حالتی از درد و رنج اشاره می‌کند. او احساس می‌کند که در خون و غم خود غوطه‌ور است و به خاطر این وضعیت ناگوار، نفسش به سختی می‌آید و می‌رود. این حالات تب و تبخیر نشان‌دهنده ناراحتی‌های عمیق اوست که به نوعی در حال چکیدن و سرریز شدن از زخم‌ها و دردهایش است. او به وضوح از مشکلات و دردهایی که تحمل می‌کند، سخن می‌گوید.

هوش مصنوعی: ای غم، دیگر ناله و فریاد مرا نزن؛ گریه‌ام را در دامن خود نگیر. دیگر نمی‌توانم اشکی را که در چشمانم نشسته است بریزم.

هوش مصنوعی: من تحت تأثیر مشکلات و حوادث قرار نمی‌گیرم؛ همچنین در دنیای امید، ساختمانی از حسرت برای خود نساخته‌ام.