هوش مصنوعی: می‌گوید که حتی اگر بخواهم غبار و نشانه‌های وجود خود را به آسمان ببرم، یا در فضای نامحروم رها کنم، باز هم نمی‌دانم که این کار مرا از کجا به سمت تو خواهد برد.

هوش مصنوعی: اگر استخوان من را سگ بپذیرد، من بر عرش آسمان سایهٔ بال پرندهٔ هما را خواهم داشت.

هوش مصنوعی: من لایق آن نیستم که دست تو را ببوسم، اما پیامی را به قاصد می‌دهم و یادگاری از خودم به او می‌سپارم.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم که عمرم به غم بگذرد؛ دوست دارم به خودم برگردم و از این دنیای پر از ظلم و ستم فاصله بگیرم.

هوش مصنوعی: امید و شجاعت برای ملاقات به من انگیزه می‌دهد، مانند آینه که می‌درخشد، من هم در برابر حیا و شرم خود عرق می‌زنم و تلاش می‌کنم.

هوش مصنوعی: سعی و تلاش در نور کم و تاریکی ناچیز است، اما برای من کافی است که یک نگاه محبت‌آمیز دریافت کنم تا بتوانم دوباره به پا برخواهم خاست.

هوش مصنوعی: زمانی که انسان به پیری می‌رسد، احساس می‌کند که دیگر نباید به جدایی‌ها و تمایزات فردی توجه کند. بنابراین، داشتن اعتقادات و قضاوت‌های نادرست درباره دیگران امری بی‌معنا است و بهتر است به جای برچسب زدن و ایجاد تفرقه، به یکدیگر نزدیک‌تر شویم.

هوش مصنوعی: بی‌قید و نگران از شرم و حیاء، افرادی که هوسرانی می‌کنند، از کجا می‌توانند پنبه‌ای پیدا کنند که در لباس یک فقیر مانند هدایتی باشد؟

هوش مصنوعی: به خاطر تحمل درد انتظار پاسخ، دستم را از دعا به سوی دعوت دراز می‌کنم.

هوش مصنوعی: هیچ نوع آرایشی نمی‌تواند به غیرت و شجاعت مجنون نزدیک شود؛ چون من پولی ندارم که برای خرید لباس مخصوص خرج کنم.

هوش مصنوعی: امید به داشتن یک زندگی بهتر ناکافی است. دعا کن که به مانند حبابی که با نفس تشکیل می‌شود، من هم فقط دو روز زنده بمانم.

هوش مصنوعی: بیدل به شدت از گناهان فراتر رفته و من همانند گذشته نیستم، حتی اگر به درگاه او خواسته‌ای داشته باشم.