هوش مصنوعی: طبع بیمار و بیمارگونه ما باعث شده است که سایه‌ای بر شخصیت و وجود قدیمی و اصیل ما بیفکند.

هوش مصنوعی: دنیا را در آتش و آبِ دیوانگی رها کرده است، به طوری که بهشت و جهنم ناشی از امید و ترس ما شکل می‌گیرد.

هوش مصنوعی: دل را نرنجان و حقیقتی که در دسترس نیست را طلب نکن، زیرا مانند برقی ناگهانی، شوق و کنجکاوی ما را به خطر می‌اندازد.

هوش مصنوعی: عشق تنها به وجود آمده است و در کلامش، زبانی خاص و منحصر به فرد دارد که نشان از اهمیت و زیبایی این احساس دارد.

هوش مصنوعی: در دنیای نوازش و مهربانی واقعی، کجا می‌توان رد و نشانه‌ای از خویشتن را پیدا کرد؟ زیرا ما همیشه مهربان و بخشنده هستیم.

هوش مصنوعی: جز در نزد خود نمی‌توان شکایت کرد، زیرا جز با دوستانی که نمی‌توانند همدردی کنند، صحبت کردن فایده‌ای ندارد.

هوش مصنوعی: ما با احترام و تواضع سر به زیر گرفته‌ایم، پس هیچ‌کس نمی‌تواند از زیر پای ما، ما را از مسیر خود دور کند.

هوش مصنوعی: در دنیای شگفتی و حیرت، به آیینه‌ای نگاه کرده‌ایم که خود را نشان می‌دهد؛ و ما به‌خود اجازه می‌دهیم تا با قاطعیت و عدم ترس، از این وضعیت بهره‌برداری کنیم و خود را در این آشفتگی بیابیم.

هوش مصنوعی: آغوش‌ها با حسرت به انتظار دیدار باز شد، و زخم دل ما به خاطر بی‌توجهی دو نیم شد.

هوش مصنوعی: سال‌هاست که با وجود اعتبار و احترام مردم، عمر ما مثل اشک‌های یتیم در حال گذر است و هیچ توجهی به آن نمی‌شود.

هوش مصنوعی: بیدل به خاطر ارزش بالای زمان و فرصت، از شدت احساساتش، گلویش را در برابر نسیم وداع می‌خراشد.