هوش مصنوعی: هر بار که تپش قلبم را احساس می‌کنم، غباری از درد و فریاد را به تصویر می‌کشم. اگرچه قلمم از فرسودگی ناتوان شده، اما هنوز هم به نوشتن فریادهایم ادامه می‌دهم.

هوش مصنوعی: من به پیشگویی و سرنوشت‌سازی توجهی ندارم و از رنج و زحمت آزاد نمی‌شوم. در این شرایط، احساس ناامیدی و دردی شبیه به داستان فرهاد را تجربه می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم به عشق خود حتی یک تار مویش را نقاشی کنم، آن نقاشی با لبخند او از چشمانم تا مژگانم چه جهانی از حیرت را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: ناله نکن از محدودیت‌های خود، چرا که نوشته‌های عاشقانه همیشه خالی از احساس نیستند. من داستان پرنده‌ای را که در آشیانه‌اش شکسته، به صیاد می‌گویم.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم بی‌توجه به تو بیاندیشم در حالی که چنان تحت تأثیر قرار گرفته‌ام؟ چرا باید نالان شوم وقتی که حال و احوالم به دلتنگی و یاد تو پر از رنگ است؟ من در حال نوشتن احساساتم هستم، حتی اگر فراموشی برای تو می‌آورم.

هوش مصنوعی: من نه از سوار شدن چیزی می‌فهمم و نه از شکوه بهار چیزی می‌خواهم. تنها چیزی که برایم مهم است، ترسیم اوج زیبایی و اعتبار است.

هوش مصنوعی: در این مدرسه، با کوشش تمام به آموزه‌ها نپرداختم و این که می‌توانم نام "بیدل" را با خط استاد بنویسم، خود به اندازه کافی برای من ارزشمند است.