هوش مصنوعی: شبی که بی‌توجهی‌ها مرا به ناامیدی برساند، با ناله‌ای که سر می‌زنم، می‌توانم کوه را از جا بلند کنم.

هوش مصنوعی: چه حسی دارد آن دولتی که به یادش در بهار، با لبخند نفس نوشیدنی در دست بگیرم و با دل تنگی گل را در آغوش بکشیم و ناله‌اش کنم.

هوش مصنوعی: با نگاهی کوتاه و تند به خیال تو، می‌توانم فرنگ را مثل غباری از دنیای رنگی برمیدارم.

هوش مصنوعی: چطور ممکن است که تصویری از خورشید نتابد، وقتی آینه‌ای وجود دارد که می‌توانم از زنگ و کدورت آن را پاک کنم؟

هوش مصنوعی: دل‌ها همچون ظرف‌هایی از آب آینه هستند که جنبه زیبایی و صفای آن‌ها قابل مشاهده است. من نیز با صبر و حوصله، می‌توانم به عمق این دل‌ها نفوذ کنم و احساسات و اسرار آن‌ها را آشکار کنم.

هوش مصنوعی: از این دل که مانند هدفی است که بوی آرامش در آن حس نمی‌شود، هر لحظه‌ای که نفس می‌کشم، همانند تیر به سوی آن خواهم رفت.

هوش مصنوعی: چینی شکست و سفال برآمد، اما چه هنری است که من بتوانم مویی از خمیر سنگ بیرون بکشم؟

هوش مصنوعی: تلاش من برای به دست آوردن نتیجه‌ای دیگر به جز این نیست که بتوانم زحمت‌ها و تقلاهایم را از پاهای ضعیف خود برطرف کنم.

هوش مصنوعی: تا کی باید در حال مستی و سرخوشی بمانم که حوصله‌ام سر رفته است؟ خوشحال می‌شوم اگر بتوانم جام می را از شیشه‌ها به رنگی زیبا درآورم.

هوش مصنوعی: از آسمان و سرنوشت خودم ناراحتی‌هایی را تحمل می‌کنم و در این حال، دل‌های پر از احساس را به جنون می‌کشانم و می‌خواهم پوست زین پلنگ را کنار بزنم.

هوش مصنوعی: درد و جنون من به اندازه‌ای است که مانند هزار رنگ، به خودم می‌پیچم و نادم هستم. من مانند صبح که از لباس تنگ بیرون می‌آید، می‌خواهم نفس بکشیم و خود را آزاد کنم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر با استفاده از تصویر گل و خورشید، احساسات و افکار خود را بیان می‌کند. او چون به شش طرف وجودش از زیبایی‌ها و نور خورشید پر شده، نمی‌داند که چگونه و به چه شکلی احساساتش را نشان دهد. در واقع، او در وضعیت حیرت و تردید به سر می‌برد و نمی‌داند که باید چه رنگ و شکلی از خودش بروز دهد.