هوش مصنوعی: مانند سایه‌ای بر روی خاک، به خاطر غمی که وجود ندارد، دلم سنگین و غمگین است و به خاطر اندوهی که در واقع ندارم، لباس سیاه بر تن کرده‌ام.

هوش مصنوعی: آدمی که ذاتش دگرگون‌شدنی نیست و نتواند از وضعیت خود تغییر کند، درمانی برای او وجود ندارد. من به خاطر بی‌علاقگی‌ام، تمام عرق و تلاش خود را به هدر دادم.

هوش مصنوعی: مثل شمع که در حرارت خودش ذوب می‌شود، نفس من هم در درد و رنج ذوب شده است و این حالت من به همین شکل باقی مانده است. حالا اینکه به خاطر شرمندگی نمی‌توانم چیزهایی را که می‌خواهم بیان کنم، مثل قفسی است که مرا در بر گرفته و از خودم دور می‌کند.

هوش مصنوعی: در خوابم تزویر و زیبایی پارچه‌های نرم و لطیف وجود دارد، در سایه‌ای از دیوار نامشخصی که نمی‌توانم به آن دسترسی پیدا کنم.

هوش مصنوعی: هر کس که به من نزدیک شد، به اندازه‌ای درک کرد که من هیچ‌چیز ندارم. اما نمی‌دانم چقدر بیشتر از نداشتن من، او احساس کرد.

هوش مصنوعی: من مانند شمع می‌سوزم و می‌دانم که تا کجا می‌توانم خود را قربانی کنم. اما شرم و سنگینی ریا به دوش من آویخته است، درحالی‌که آنچه دارم هم به سختی در اختیارم است.

هوش مصنوعی: من به خاطر قطع ارتباط و نزدیکی، سردرگم مانده‌ام. ای کسی که با چاقوی تند حمله می‌کنی، من در لحظه‌ای هستم که هیچ چیزی ندارم.

هوش مصنوعی: در ذهنم تصوری به وجود آمده که مرا فریب می‌دهد، در حالی که نمی‌توانم بر اشتیاق و غم خود کنترل داشته باشم، چون در عید و محرم، خوشی و شادمانی‌هایی را که ندارم، احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: هزار دشواری و مشکل را به جان خریدم تا به مقام و شهرتی همچون پرندهٔ افسانه‌ای عنقا برسم، اما در حقیقت هنوز واقعیتی ندارم که بخواهم مانند نگینی در انگشترم جلوه‌گر باشم.

هوش مصنوعی: مدتی است در حال و هوای هذیانی به سر می‌برم و از آن جهانی که هیچ‌گاه در آن نبوده‌ام، به جهانی آمده‌ام که هیچ چیز از آن ندارم.