هوش مصنوعی: در آن جمع که هستم، قصد دارم این و آن را بگویم. پیشانیم از زیاد سجده کردن خسته شده و نیازمند درگاه تو هستم.

هوش مصنوعی: من از نیستی به بند کشیده شده‌ام، اما به خاطر روشنایی وجودم به مانند خورشید، باور دارم که ارزشمند هستم.

هوش مصنوعی: من از قدرت و توانایی خود ناتوان هستم، مانند اثری که بر روی زمین می‌ماند. در گذشته نیز مسیری برای پیشرفت داشتم، و اکنون نیز همان وضعیت را دارم.

هوش مصنوعی: من به صورت مستقیم نمی‌توانم خواسته‌ام را بیان کنم و در عین حال به خاطر نداشتن زبان مناسب، دچار سردرگمی هستم. با این حال، به نظر می‌رسد که دیگران فکر می‌کنند من زبان دارم.

هوش مصنوعی: من چه خواسته‌ای دارم جز اینکه دل شکسته‌ام را در حضور او حاضر کنم؟ او مهمان من است و من تنها همین یک دل شکسته را دارم.

هوش مصنوعی: در انتهای روز که آفتاب غروب می‌کند، سرنوشت شفق چه خواهد بود؟ تو قدرتی همچون تیغ داری و من فقط یک مشت خونی در دست دارم.

هوش مصنوعی: بلندی‌های قصر عدم پایانی ندارد و من هر بار که تلاش می‌کنم به سمت آن بروم، از خودم نردبانی دارم که به من کمک می‌کند.

هوش مصنوعی: نگذار به سادگی از کنار آتش وجودم بگذری، چون در زیر این ظاهر نازک، شوق و اشتیاق عمیقی برای داشتن خانه‌ای گرم و پررنگ در دل دارم.

هوش مصنوعی: آتش درون من به بی‌اطمینانی ریشه دارد. اگر بگویی که من گل هستم، در این صورت اگر بخواهی، می‌توانم خزان را نیز به همراه داشته باشم.

هوش مصنوعی: گاهی از امید ناامید و دلتنگم و گاهی با یأس و ناامیدی درگیر می‌شوم. در ذهنم به دنیای خیال فکر می‌کنم، اما در واقع نه امید دارم و نه یأسی.

هوش مصنوعی: جناب کبریا مانند آیینه‌ای است که افراد در آن بازتاب خود را می‌بینند، و من به عنوان بیدل، چه چیزی می‌توانم از آن موجود بزرگ پنهان کنم؟