هوش مصنوعی: به رنگ شمع نمی‌توانم احساسات پنهان خود را نشان دهم. جنونی دارم که درونم است و به ظاهر نمی‌تواند نمایان شود.

هوش مصنوعی: نه گمان کن که به خاطر نگرانی از مرگ از شوق زندگی عقب مانده‌ام، بلکه دل‌تنگی‌ام مانند آتش در من است و من در جست‌وجوی نشانه‌ای از آن شوق می‌گردم.

هوش مصنوعی: در اینجا گفته شده که از من در مورد رازهایی که در مجالس بی‌مغز وجود دارد نپرس. چون من در جیب خود، چیزی دارم که می‌تواند آتش را نشان دهد و به نوعی در خود حاوی عمیق‌ترین مفاهیم است.

هوش مصنوعی: این افسردگی که احساس می‌کنم، به نوعی شوخی دارد، زیرا اگر کمی دامنم را بر افشانم، زیبایی چشمان آهوان را خواهم داشت.

هوش مصنوعی: من با رنگ گردباد، جامی می‌نوشم که وقتی به خودم می‌چسبم، انگار به آسمان می‌رسم.

هوش مصنوعی: مراقب باشید که من غافلانه دامن را جمع نکرده‌ام، زیرا من صد صبح از این دنیا به دور دست‌های دیگر می‌روم و کار تازه‌ای آغاز می‌کنم.

هوش مصنوعی: زندگی انسانی ارزش زیادی ندارد و همچون آتش تازه‌ای است که در دل کوهی قرار دارد. من کنترل زندگی‌ام را در دست دارم و می‌دانم چگونه باید به پیش بروم.

هوش مصنوعی: شمع در این محفل فقط باید بسوزد و چیزی جز سوختن از او برنمی‌آید. نمی‌دانم چرا من اینقدر ناراحتم در حالی که آتش در وجودم احساس می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر در این مکان، کسی به عرق‌پیمایی و شراب‌نوشی مشغول باشد، من از شرم و خجالت به خاطر جایگاهم در خاک، نمی‌توانم به آن‌ها بپیوندم و تنها با غباری که آب زنده برمی‌افشاند، آرامش می‌یابم.

هوش مصنوعی: شرمندگی و شرمیدن به اندازه‌ای سخت و دشوار است که حتی از مرگ نیز بسیار سنگین‌تر و طاقت‌فرسا به نظر می‌رسد. جدا از اینکه در سایه تو و محبتت جانم را از دست بدهم، همین که هنوز زنده‌ام برایم کافیست.

هوش مصنوعی: هر بار که نفس می‌کشم، امیدی را بر دوش خود حمل می‌کنم. بیدل، نمی‌تواند از خود دور شود و من هم به اندازه‌ی صد کاروان فکر و آرزو دارم.