هوش مصنوعی: من هرچند در دنیای پر از تنوع و کثرت زندگی می‌کنم، اما در دل خود به وحدتی عمیق دست یافته‌ام؛ مانند دانه‌ای گوهر که در جمعیت، دور از هیاهو، به تنهایی خود را می‌یابد.

هوش مصنوعی: من در درون خود می‌سوزم و به خاطر آنچه از دست رفته است، حسرت می‌خورم. می‌خواهم چراغی را خاموش کنم و برای خود تدبیری اندیشیده‌ام.

هوش مصنوعی: من از تأثیر و جادوی زمین‌گیری نمی‌ترسم، زیرا در حالتی از دل‌افتادگی و غم، رنگ و رویی مانند صد دامن زیبا دارم.

هوش مصنوعی: کدام آهو با عطر خاص خود دلم را به آتش می‌کشد، که هر بار یاد آن معشوقه سیاه‌پوست می‌افتم، زندگی‌ام پر از لذت و نشاط می‌شود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که نفس می‌کشم، امیدم کم نمی‌شود. خیالم مشروب می‌نوشد و بهاری خوش را در دل دارم.

هوش مصنوعی: در اینجا، تمایل به خودخواهی و جنون در بحث درباره علم و دانش غالب است؛ به گونه‌ای که هر جا کلامی وجود دارد، من بر معنا و محتوای آن تأکید می‌کنم.

هوش مصنوعی: من به رنگ و حالت‌های مختلفی آراسته شده‌ام و آهنگ زندگی‌ام به همین اوضاع بستگی دارد. چه پوشیده باشم و چه عریان، تنها همین یک پیراهن را دارم.

هوش مصنوعی: بیا ای شور و شوق، تا از حالت مادی و دنیوی خود رها شوم. در آن دیار، هیچ خبری از محدودیت‌ها و ناپایداری‌های این دنیا نیست و من خود را آماده این سفر می‌بینم.

هوش مصنوعی: من از تمام ابزار و وسایل خود رهایی ندارم، جز اینکه در این جمع با چشمانم به هم نگاه کنم و با چند شمع به همدیگر روشنی ببخشیم.

هوش مصنوعی: مرگ و زندگی فقط یک توهم هستند و حجاب‌هایی هستند که ما ایجاد می‌کنیم. اگر من از این وضعیت بیرون بیایم، خود را آماده کرده‌ام.