هوش مصنوعی: در این دنیای پر از شگفتی، مدت زیادی است که گرفتار جادوی صدا و نوا هستم و از لطف دل‌تپش‌ها، شور و هیجانی بی‌وقفه در وجودم احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: چشمانم مانند مژگانی پرواز کرده و از ضعف سرنوشتم، فقط می‌توانم به زیبایی‌های خشک و بی‌روح دست یابم.

هوش مصنوعی: اگر در زندگی به دوستی نزدیک شده‌ام و از مشکلات و کینه‌ورزی‌ها عبور کرده‌ام، با تمام وجودم می‌خواهم که غبار بی‌احترامی یا دشمنی دیگران بر دلم ننشیند.

هوش مصنوعی: من به خاک تبدیل شدم و همراه با توفان، اجزای وجودم پراکنده شد، اما هنوز از تلاش برای نزدیک شدن به محبت و دلبستگی‌ات دست برنداشته‌ام.

هوش مصنوعی: هرگز نمی‌توانم هوای فراخی را پیدا کنم، زیرا در هر جایی که پرواز کنم، عطر گل‌ها مرا می‌دزدد. من در قفس خود زندانی‌ام.

هوش مصنوعی: اگر از نگاه من صدایی به گوش برسد، جای تعجبی نیست، چون در چشمانم اشکی وجود دارد که مانند زنگ صدایی می‌زند.

هوش مصنوعی: نفس فقط به حالتی ناآرام و دلتنگی گرفتار است و نمی‌تواند کاری انجام دهد. حسرت و ناامیدی وجودم را آزار می‌دهد، اما در این وضعیت، هنوز هم از درد و رنجی که تحمل می‌کنم، دردی دارم که به من قوت می‌بخشد.

هوش مصنوعی: وقتی صبح به خاطر ننگ وجودم در عدم می‌روم، حتی غباری هم از من باقی نمی‌ماند. اما تا زمانی که نفسی در نظر دارم، هنوز زنده‌ام.

هوش مصنوعی: من همان عشق منسور هستم، حتی اگر خواسته‌هایم خسته و فرسوده شده باشند. بیدل، من به اوج می‌رسم مانند پرنده‌ای که با بال‌های کوچک مگس پرواز می‌کند.