هوش مصنوعی: امشب با اشک‌هایم، دانه‌ای از شراب ناب در ساغرم دارم و با چشمانم، نوری دگر به دامان روشن ماه دارم.

هوش مصنوعی: بهار من با آرزوهایم پر از رنگ و عشق است، اما در دل احساس ناامیدی می‌کنم و به دنبال چیزی تازه‌تر می‌گردم.

هوش مصنوعی: نفس سرقت کردن من وقتی که دل به تپش افتاده، موفق نمی‌شود. صدای عشق من در حالتی جدید و متفاوت به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: غرور و ترس من به اندازه‌ای نیست که بر دوش من سنگینی کند، مانند شبنمی که بر سطح آیینه نقره‌ای نمی‌نشیند. اکنون احساس جدید و متفاوتی دارم.

هوش مصنوعی: من لب‌هایم را تر کرده‌ام و از نگاه پرمعنای تو بهانه می‌گیرم. در حالی که اکنون نوشیدنی‌های بی‌نیازی روان را مانند گوهری آبی دارم.

هوش مصنوعی: گاهی شبیه باد هستم، گاهی مانند آتش، گاهی آب و زمانی نیز خاک. وقتی هستی وجود خارجی ندارد، من ابزار و وسایل دیگری دارم.

هوش مصنوعی: امید من از بین نخواهد رفت، حتی اگر رشته‌های آن پاره شود. من هنوز توانایی و نیروی جدیدی دارم که با موهایم در هم پیچیده‌است.

هوش مصنوعی: در این باغ، من و تمام ناتوانی‌هایم مانند شاخ‌های بید، در هر قسمت از وجودم یک محراب دیگر دارم.

هوش مصنوعی: نگاهم در حالتی شگفت‌انگیز به آیینه می‌نگرد و درخشش چراغ زیبایی‌ام نشانگر ظاهری متفاوت از آداب و رسوم معمول است.

هوش مصنوعی: به دستانم گل همچنین به دستت می‌دهم، از باغ و بوستان چه درخواست می‌کنی؟ کالا و سودی که می‌خواهی، من چیز دیگری هم برای تو دارم.

هوش مصنوعی: دل خود را در حالتی از سردرگمی و حیرت قرار داده‌ام و اکنون در فضایی بسیار پاک و دل‌انگیز، تجربه‌ای دیگر را در آغوش دارم.

هوش مصنوعی: مثل شمع به خاطر شرم و خجالت، عرق می‌ریزم. جام من نه من را در حال مستی است و نه در حال سرخوشی، بلکه من دنیای تازه‌ای دارم که با این اوضاع متفاوت است.

هوش مصنوعی: هیچ آرامش و راحتی‌ای مانند شگفتی و حیرت ناشی از دیدن تو وجود ندارد. تو غافل از آنی که من در پی یک خواب دیگر هستم، مژگان را بهم نزن.

هوش مصنوعی: دل شکسته‌ام پر از راز و حسرت است. هر رشته موی من همچون دایره‌ای از طوفان و تغییرات درونم را در بر گرفته و من اکنون به سراغ چالش‌های جدیدی می‌روم.